Pierre Cornielle'in terennum ettiği bir sözdür. biraz acmak gerekirse hayatta iki tip insan vardir.
birinci tipler memurlardir. bunlar genelde devamli ne umduran ne bulduran ucu ucuna yeten bir maaş ile calisan salla basini al maasini tarzinda insanlardir. kili kirk yararak hesaplar yaptiklari için en ufak bir risk almak istemezler. cünkü aldiklari standart maaslarina ve emeklilik paralarini yakabilir. istikararli bir hayat, sifir risk ve oldugu kadar yeter onlara. rekabetci özel sektorde tutunamayacaklarini bildikleri için devlet babada kalmak isterler. bol bol kendilerinden fazla kazananlari boklarlar. ama kendilerinden az kazananlara ise düdük muamelesi yaparlar. vizyonu genis değildir ve tek gollu galibiyetlerin insanidirlar. 4-5-1 defansif futbol diyince anlayiniz.
ikinci tipler ise kumarbazlardir. bunlar anadan dogma kumarbaz olduklari için eldeki sermayelerini en ufak kazanc yüzdesi kendi leyhlerine döndüğü vakit bütün sermayelerini o olasiliğa yatirirlar. her zaman casino kazandiği için sans yüzdeleri onlari tarumar eder. zevkli bir ömür sürerler. ama cogunlukla bohemliğin içinde yüzdükleri için her kederi yaldizli boyayla boyabilirler. bir cogu sansinin yaver gitmesi ile toplum denilen ibişlerden yapamazsin dediği seyleri becerirler. ama bir coguda maglup olmustur tabiki. colomb gibi adamlar bu kalemdendir. sabirli olmadiklari için hemen hemen ince noktalari pas gecerler ve yazi turalar atarlar. kah milyarder kah zügürt kalirlar. bol bol gollu maclarin bir fazla gol atip galip gelen takimidir bunlar. 3-3-4 hucum futboludur bu kişiler.
bu iki tipin içinde radikaller mevcuttur. ama bence ne bir ne de digeri pek öyle akıllıca secim değildir.
birinde bal yapmayan ari gibi daldan dala kon, digerinde ise acabalar ile el freniyle git.
bence zafer ve zaferler kazanmak isteyen kişi birinci ve ikinci tipin bir harmanini yapmali ve hayati 5-3-2 kontratak futbolu olarak oynamali yeri gelince zart diye 3-5-2 hücüm futboluna cevirmelidir.
