özellikle, yazamadığım şu zamanlarda bana en iyi gelen şey oldu bu uğraş; karalamak.
müzik dinlemek gibi bir şey. huzur, hüzün, neşe türlü ruh hallerine bürünebiliyormuş insan.
bana huzur veren nadir uğraşlardandır.
insan yaptıkça kendini geliştirir, kendini geliştirdikçe daha bi mutlu olur. Yıllar önce yaptıklarıyla şimdikileri kıyaslayınca.. Birşeyleri başarabilmeyi hissetmek güzeldir.
mağarada başlamış terapi.
biraz da iletişim. aslında sessizce oturup resim yapsaydık o pürüzlü kayalara hiç bir tekerleğe bulaşmadan; daha mı iyi olurdu diye düşünmüyor değilim.
geç oldu galiba.
oldukça hoş bir aktivite. resim yapmaya başlarsınız, zaman nasıl akıp geçer farkına bile varmazsınız. çok zevkli bir uğraştır.
aha 2 dakka önce yaptım bi tane. http://img393.imageshack.us/img393/1747/resimpt5.jpg
insanın duygularının dışa vurumudur, tıpkı bir enstrüman çalmak gibi. yetenek ister mi konusuna gelince: evet iyi bir ressam olmak yetenek ister, ama resim çizmek yetenek istemez. yok 'elimi geliştirdim, kursa gittim, falan oldu, filan oldu, on numara resim çiziyorum.' demek saçma. bu işte el kabiliyeti kadar hayal gücü de önemli, kişilik de, duygusallık da... altı yıldır resim kursuna giden bir arkadaşım var ama hala onlarca eksiği var, neyse büyük konuşmak da yakışmaz bize. kısacası: paranın satın alamayacağı şeyler var.
hiç beceremediğim bir şeydir. cidden sözlük bir insan bu kadar mı beceriksiz olur yani. oluyormuş işte canlı örneğiyim ben. ilkokuldayken yaptığım hiçbir resim panoya asılmazdı çok üzülürdüm bende. birgün hocam farketmiş olmalı ki bu durumu sırf gönlüm olsun diye bir ders için panoya asmıştı resmimi. düşün yani o derece kötüyüm. *
bağımlılık yaratan reçetesiz ilaçtır. yeteneğim var bağımlılıkların insanıyım ve kendimi kaybetmeye hazırım diyen insan, hiç durmasın. işte tuval, işte boya.
coş ve kudur!. hırpala ve boşalt!. son emri anlamadım ama olsun.
gerçekliğin tadında kişinin gördüklerini gerçek dışı kavramlara dönüştürmesi. desen eğitimi, ambians, kompozisyon ve buna benzer bir çok kurala uyulduğu takdirde göze güzel görünen eylemselleştirilmiş kabus serisi diyelim. Neden kabus serisi: modelde kendini görürmüş insan * kişinin ömrü hayatı boyunca kendini binlerce kez doğurması ancak bir kabusun ürünü olabilir. resim çizmek bir kabusun getirisidir. huzur vermez huzurunuzu yok eder, eylemselletirenin içini rahatlatmaz ona problem sunar. yalın ve dingin bir zaman dilimi içerisinde bir insanın kendine yapacağı en büyük eziyettir resmin dünyasına girmek. insan huzursuzluğun getirilerinin peşinden koşuyor, zoru elde etmek zora zor dayatmalar uygulamak en büyük aşkı oluyor kimisinin, sonra sonra geri dönüşü zor bir karanlık içerisinde renklerin peşine düşmek ki sizi mutlu edecek tek şey oluverir bu basit eylem... yazın üşümek gibi bir şeydir. ara mevsimleri atlamak ya da... ressam kendini çizer ömrü boyunca çizdiği herşeyde yansımasını ön plana çıkartarak egosunu tatmin eder nedeni şu ki hiç bir şey kalmıyor elimizde. ruhumuzu sonuna kadar tüketme çabası içerisinde bir eyleme mahkum sonuna kadar onun peşinde onun size sunduğu ufak mutluluklar için savaşmak. bir acı eylemdir çizmek, içine girdiğin an en acısı çıktığın anda öyle. birden herşeye yabancı oluverirsiniz...
