kan tutmayan cümleler vardır. şiir gibi akar gider. şifreyle beyaz kağıda yazılanlardan ne bir iz kalır ne de bir is..
dumanlı sevdalardan uyandığımdan beri arzularım kana dönmüş. 'gözüm kara' diyen nice yunan tanrılarını yerle yeksan eyledikten sonra sen güzel bakiremi kanımla terimle kazandım ben. tek tanrının bana bir lütfusun.
oysa şimdi görüyorum ki düştüğüm yer ağlamaklı, düştüğüm yer kanla kaplı körpe bir bataklık.
tanrım heyhat! peki adalet mi bu, neden bu gün? regl olmak zorunda mıydı?
sakın yanlış anlama güzel bakirem, ay parçam: yüzüme bak...güven olayı değil bu. şimdi ben senin o değerli dişit 2 özütünü nasıl birbirine katmam ben onun derdindeyim. bekaret kanınla regl kanını nasıl ayrıştırırım , nasıl acılarının ayrı kızıl temsilcisini birbirine karıştırırım, hıı?
seni kazanmak uğrunda dövüştüğüm tanrıların henüz kızıl kanı elimde, şuh tutkum ise kılıcımın ucunda iken durumunun teke düşmesini bekleyemem ki ben!
- dur yapma sevgilim. iki gün sabret.
+ peki.
