uçurumların keskinliğinde açan o yalnız kır çiçeğimdin sen benim. bir tarafın rüzgara boyun eğmiş derin yükseklikte raks ederken köklerin sıkıca beni tuttuğunda ayrılmamıza imkan yoktu. bacakların sarmalıyordu kalçalarımı. kenetlenen ruhlarımız geçit vermiyordu. hiç bir zebaninin kılıcı, azrailin keskin orağı işleyemiyordu buna. çünkü tanrının kaderi gülümsüyordu.
elbette;
+ biz sevmeyi kelimelerden öğrenmedik ki!
şimdi keskin kanamalarının nihai damlaları şampuanıma girmiş. bedenim çırılçıplak ve sırılsıklam ıslanmış. gözlerim ve dudaklarımın etrafı köpük köpük. tenimin esmer kararlılığında sen geliyorsun yine. ellerin gözlerinin keskin emrine itaat ediyor. acımasız buyruklarını bir bir yerine getiriyor. dudaklarıma dokunan parmakların bir an orada çark ediyor. bir fısıltı arasında kalıyor. ısırıyorum..
saçlarımı durularken sen, regl kanının o güzel aroması göz kapaklarımdan yavaşca aşağılara doğru yol alıyor. bütün bedenim senin uhrevi kızıl özütünle doluyor. besleniyorum.... sana arzumun ve derin tutkusu birazdan şiddete dayalı sevişmemizin şuh aydınlığı olarak geçici bir mola veriyor.
- seni istiyorum. hadi artık gir.
+ peki...
