Cok garip gelmiyor mu sana da? Onca zaman onca anı onca acı derken 7 senedir bir şekilde hep birbirimizin hayatında olmamız? Tesadüf olamayacak kadar gerçek, gerçek olamayacak kadar masalsı anlar geçmedi mi ruhlarımızdan? Bugüne kadar birbirimize yazdığımız ne varsa okudum tek tek. Uyku tutmadı aklım yine firar gözlerine... O kadar farklı hayallere rağmen o kadar başka hayatlar yaşayıp da hala birbirimizde var olabilmek nasıl bir şey anlayamıyorum gerçekten. Sanki biz hala ne zaman kiminle görüşsek birbirimizi aldatıyoruz....
Birazdan çay koymanın vakti gelecek kahraman, hala o kadar masum muyuz sahiden???
Bak sular geldi geçti altımızdan, üzerimizden.
Mazi yaralı sarhoş acısı bile güzelleşti;
Yüzlerimizde nasır iyileşti..
Bir sır gibi ah kırık yeşil gözlerin
Batar gözüme görmedim sokakları zehir.
Hem sağır hem aç nasıl esir zaman
Titriyor demir kapılar, yağmurun sesi gibi değil.
her şarkının, kalbimin odalarında adınla yankılanması...
biraz gülünç, biraz kekremsi, biraz can yakıcı bir iz bırakıyor her seferinde...
boşa kürek çekmek belki bu... belki imkansızı zorlamak... belki içime sinmiyor... belki de ben, olsa mükemmel olacak olacak bir imkansızın peşinde gittim bunca yolu. ondan bu kalp sızılarım. o yüzden bu bir türlü kalamamalarım kimselerde... seni tanıyalı, sana sevdayı yakıştıralı, seni kahramanım yapalı tam beş buçuk sene olmuş... senden başka kimseye bir daha kahraman diyemedim evet, sanırım senden başka bunu hakeden de olmadı...
--spoiler--
ben özlemedim ki seni, kedi özledi...
--spoiler--
ben o cesareti bir daha bulamadım biliyor musun? hani o herkesi ve her şeyi karşıma alıp, çıkıp şehrine sırf seninle bir hafta geçirebilmek için gelme cesaretine bir daha hiç sahip olamadım... neydi seni farklı yapan? çocukluk? hayır. çocuk olsam unuturdum. heves? hiçbir heves bu kadar uzun sürmez ki. aşk? evet eğer aşk onun bir gülümseyişi için dünyadaki her şeyden vazgeçmekse aşktı.tutku? karşı konulmaz.ruh ikizim? dünyada kimseyi bu kadar iyi anlamayacağım, o da beni... beni hayata bağlayan, beni ayakta tutan, kutsal saydığım, dokunulmaz dediğim ne varsa sendeydi... insan 22 yaşında bu kadar sever mi demişti bir gün bir arkadaşım bana... severmiş, öyle severmiş ki hem de o dünyadan vazgeçmesin, hep saklandığı kabuktan çıksın diye kendini paralarmış. böyle gitmesin, böyle mutsuz sonla bitmesin diye sabahlara kadar konuşurmuş onunla... çabalarmış... hatta öyle ki, o mutlu olsun diye, yani sırf o mutlu olsun diye ondan vazgeçmeyi kabul edebilirmiş...
seni yıllar sonra yine ben buldum... yine ben cesaret ettim karşına çıkmaya... bir parfüm, bir koku, bir dokunuş, bir gülüş, bir bakış... neydi bilmiyorum o bi anda içimdeki seni bana yeniden hatırlatan ama seni bulmalıydım ve senden bir şekilde haber almalıydım. yazdım sana... belki yazıp da senin görmediğin milyonlarca kelime var ceplerimde çocuk... beni yine şaşırtmayı başardın ama itiraf etmeliyim. her anlamda... en başta içindeki mucizeyi sonunda bulmuştun. kendine kendini ispatlamıştın. o zamanlar korktuğun ne varsa başarmıştın... hayatında biri olduğunu tahmin ediyordum ama o olacağını değil... nasıl bir yıkım yaşadığımı ama sana bunu belli etmemek için nasıl kendimle savaştığımı bilemeyeceksin... mutlu olduğunu ben biliyordum ve bunun benim için yeterli olduğunu da sen...
--spoiler--
sen ona aşıksın, sen ona aşıksın, sen ona aşıksın
böyle güzel gülme yeter.
--spoiler--
dönüp baktığımda seninle ilgili tek bir keşkem bile yok hayatımda, ama iyi ki'm çok, oldukça hem de...
Son yazdığım entry onaydı, uzun bir aradan sonra tekrar ona yazmak istedim. Kahraman hala, aynı hiçbir şey değişmemiş. Hatta büyümüş. Bıraktığım gibi bulmadım. Sevindim adına çok çünkü bu az da olsa hayatına bir şeyler kattığım anlamına geliyor ki, bu da benim ona ne kadar değer ve emek verdiğimin bir göstergesidir. Aradan geçen seneler bizi birbirimizden hiç koparmamış ne güzel. Seni tekrar bulduğuma çok seviniyorum. Artık birbirimizin hayatından hiç bu kadar uzak kalmayalım. Bir kere daha yandım ama kahraman gördüğüme sevindim...
Safi geceleri değil, gündüzleri de kopmuş bir halde dolanan leyla yazardır.. Pardon mecnun... Öylesine hafiftir... Tınısı... Öylesine sakindir.. Umursamazdır... Isıtıverir... Kutupta bile zannedersin... O tınının seni ısıtabileceğini..
esrarengiz olduğu kadar da psikopatik davranışları mevcuttur... gizli psikopat bu adam... enteresan özellikleri var... ben biliyorum... fotoğrafçılık okusa idi iyiydi... közlenmiş mısır sever, haftasonları eve girmez, canı hep sıkkın, karnını takır tukur galeta ile doyurur, şarkı söylemese iyi olur bir yazardır... hatta şu an yazıyor... dur bakayım ne yazmış... canı sıkılıyormuş... yine...
tanımadığın, bilmediğin, belki hiç karşılaşmayacağın bir adamla küçük bir merhaba sayesinde tanışmak... onu anlamaya çalışmak, zaman geçtikçe aslında onu değil kendini tanıdığını hissetmek, bunu ona hissettirmek... her gün yeni bir şeyler öğrenmek ondan, onda kendini bulmak. acını onunla paylaşmak, zaman zaman yara bandı olmak zaman zaman yara...günler geçtikçe daha çok şey paylaşmak istemek onunla, geceyi o yapmak gündüzü o.. kalbini dolduran duyguların kalbinde kalması için kendini zorlamak. aranızdaki o muhteşem bağın kopmaması için susmak, uzak durmaya çalışmak ama başaramamak.. sonunda hissettiğin o yoğun şeyin karşılıksız olmadığını öğrenmek.. onla küçük bir dünya kurmak, bucket list yapmak, ama mesafelerle boğuşmak zorunda kalmak, boğuşmaya çalıştıkça uçurumların kenarında yürümeye çalışmak. direnmeye çalışmak, birlikte elele dolaşmayı sokaklara anları kazımayı istemek.. uğrunda herkesi karşına alıp ona gitmek. onun şehrinde onunla tam bir hafta geçirmek. her sokakta izler bırakmak, her gün aynı yolları yürüyüp farklı yolları keşfediyormuş gibi hissedip; dünyaya, dolunaya, sahile ve o işkeleye aynı pencereden aynı gözlerle bakmak... kalbi,ni de ruhunu da orda bırakmak zorunda olup eve dönmek... onsuz uyandığın sabahlarda ağlamak.. onun mesafeleri göze alamayışı, senin yıkılman. gözyaşlarının hem yastığını hem de ruhunu hep yaş tutması, ama kopamamak ne olursa olsun. bir şekilde her gün haber almak... sonra ruhun yorulması her şeyden herkesten kaçmak.. karşılığını göremediğini anlayan kalbin durması.. sonrası yollar, acılar...
zordu her şey zordu..
ama tam bir sene geçti.. seni tanıyalı. seni seveli. biz olalı... yaşadığım iyi ya da kötü hiçbir şeyi unutmayacağımı biliyorum. çünkü içinde sen varsın..
çocuktuk, birlikte büyüdük.. ama anladım ağaçlar bile toprağa acı vermeden büyümüyorlar... yanımda olduğunu bilmek güzel.. nice zamanlara.. birlikte kahraman...
kalbimin kırık hala bir yanı, geçmişi silmenin bi yolu olması lazım...
benim dilimi yalnızca sen anlıyordun, senle sarhoş olmadan, hiç sevişmeden daha... ölmek istemezdim... sen benimle kal çoban yıldızı diye dileklerim oluyordun ara sıra... tüm dualarımın baş kahramanı, tüm planlarımın baş aktörüydün.. sana hiç sarılmadan, kalbine dokunmadan ölmek istemiyordum hiç... derler ya, istemesen de bazen olacak olan olur diye... oldu... ne oldu bilmiyorum ama bizi güllerin iklimi tüketti. Bize bir tek günün çelişkisi yetti... Kuşkuyu soran bir göze,dudağı yoran bir söze kırıldık. sevdamızın vahşi atı,tutuştu yelesinden. kaldığı yerden başlanır mıydı; ateş bağışlanır mıydı artık? Biz hiç ayrılmayız derken,azar azar bir ucundan, aşktı o yitirdiğimiz, inan sevgilim, aşktı.. Ben sana kıydım, sen bana gücendin.. ve durduramadık o vahşi atı..
sonra o kırgınlıklarımı bir türlü almadı rüzgar, esip geçerken.. hayat devam ediyordu evet ama bi yerden hep su alıyordu gemilerim.. kalbim senin için yaptığım yamalardan can kırıkları sızdırıyordu ruhuma ve ben bu acıya dur diyemiyordum... seviyor muyum hala? evet seviyorum, çok seviyorum... ama içimde ölen birşeyler var kahraman... zamanında canımı yakan şeyler şimdi korkutuyor ya yeniden üzülürsem aynı şekilde diye... 2 defa aynı acıyı yaşattın bana... üçüncüye nası dayansın bu yürek söyle bana...
yanında olmak istiyorum.. olucam da... ama ne zaman kendimi tam olarak toparlarım bilmiyorum... hayat beni çok yordu, ama senin de payın çoktu kahraman... tutunduğum sen vardın... ama sen bile yapabileceğin şeyleri yapabilme kudretini kendinde göremiyorken ben nasıl güveneyim kendime??
güçlü olmaya bak, hayat kısa ama zor... omuz omuza hayata karşı durur muyuz ya da zamanında o yaşadığımız güzel anıları tekrar canlandırabilir miyiz bilmiyorum ama bildiğim bir şey var ki.. kim olursa olsun, ne olursa olsun hayatımda... kahramanım dediğim ilk ve son insan olacaksın...
