Bakın peşin peşin söyleyeyim bir gün birisi çıkıp "albay kemal beni elledi, okşadı, yiyiştik" falan derse sakın inanmayın. şu sıralar onikinci nesil hatunların bana attıkları iftiralardan yılmış bir vaziyette savaşmaya çalışıyorum. ister istemez bu kötü olaylar gündelik hayatıma da yansıyor. hızla kilo kaybediyorum... biri çıksa, bir iftira atsa bu kara leke ile nasıl yaşarım bilmiyorum. reddedilmiş daha doğrusu siktir edilmiş bir hatundan korkarım ben azizim. gözü döner bunların... neyse.
geçenlerde onikinci nesil kızlar arasında seçme yaparken -ki sözlükte geçirdiğim zamanın büyük bir kısmı onikinci nesil kız seçmeleri ile geçmekte. bildiğiniz gibi eski nesil hatunlarda iş yok. yenilerden umutlu gibiyim- bir kızla sohbet etmeye başladık. ben sohbet seviyeli gitsin diye kıçımı yırtarken kız sürekli kalçalarından, efendime söyleyim dolgun ve dik göğüslerinden bahsetmeye yelteniyordu. benim dolgun göğüslere olan zaafımı nereden öğrendiyse artık... zayıf noktamdan vuracak beni aklı sıra.
"amacın ne kaltak?" diye sordum kendisine. bir anda masumlaştı. özür diledi hatta... bana aşık olduğunu, yazı stilimi çok beğendiğini, diğer eziklerle asla aynı kefeye konmamam gerektiğini, model'in son albümünün cidden harika olduğunu söyledi. yine de olmaz dedim... kendisine veda ettim ve sözlüğe döndüm. işte o an tüm girilerim eksilendi. anladım ki bizim kız yaptı bunu. yazıklar olsun, sana harcadığım zaman, attığım mesajlar haram olsun dedim.
oysa ben istemez miydim ona şiirler yazmayı? mısralar armağan etmeyi... kalemimi onun için dans ettirmeyi?
"ne şiirler, ne destanlar peydah oluyor zihnimde bir bilsen... sabah uyanışlarım değişiyor teker teker. kahvaltımı ederken düşüyorsun aklıma, günün ilk sigarası daha bir anlamlı geliyor o zaman. şarkıların, melodilerin yönü sana dönüyor. ve gerçek açlık işte o zaman başlıyor." demek isterdim. ama olmadı.
