vakit 70ler sonu , şu anda gazi kadınlar sokağı olan sokağa yakın oturuyoruz. bugünkü gibi bar - cafe dolu değil, tenha. oyunlarımızı orada oynuyor maçlarımızı orada yapıyoruz. sokaktaki müstakil, eski evlerden birinde oturan levant-italyan bir ailenin 2 çocuğu da arada bize katılıyor. alberto ve ramona . alberto bizlerle yaşıt ramona ise 4-5 yaş büyük genç kız menzilinde çocuktan çok . ramona`ya ben dahil semtin tüm veletleri resmen aşığız. alberto denen hımbılı takımıza almak için kavga ediyoruz o derece yani . devir tek kanallı s/b televizyon devri , eurovisonlar, san remolar veriliyor orda çalınan şarkılar dillere dolanıyor. o sene san remo yarışmasını al bano - romina power çifti felicita şarkısı ile kazandı. bilen bilmeyen herkes diline doladı şarkıyı ortalık yıkılıyor.
biz gene kaleleri kurduğumuz bir gün ramona ile alberto geldiler. geldiler demek lafın gelişi , kapılarının önüne hizalıyoruz zaten sahamızı. aramızdan biri
- merhaba ramona diyecek oldu ...
hatun it azarlar gibi ;
- benim adım romina gerizekalı şey dedi...
hepimiz ya da sadece ben donduk kaldık. en hayal kırıcı olan meleklere denk gördüğümüz hatunun bi şarkıcı ayağına ismini inkar ederek bizlerden birine hakaret etmesiydi o an için. ama sonrasında hayata dair en büyük ders ise sırayla hepimizin ve hiç itiraz etmeden romina demesi oldu ...
insan birdenbire ve toptan bir şekilde doğumgünlerinde büyümüyor ... yavaş yavaş öğrene öğrene. büyüdüğüm günlerden birini anlatmak istedim ...
