ne cesaret ne de saygısızlıktır. oruç tutan insan her şeye rağmen tutuyor orucunu. ben oruç tutuyorum, bir başkası tutmuyor ve de dışarıda yemek yemeyi tercih ediyorsa onu sorgulayamam. madem yemek yiyen birini görmeye tahammülüm yok, çıkmam sokağa. dışarı çıkmaya mecbursam da hoşgörülü davranmak zorundayım. bu böyle.
ağzımın suyunu akıta akıta yaptığım eylemdir. saygısızlık ise senin, benim yılın geri kalan 300 küsur günü yaptığım olağan bir eyleme bir anda saygı duymamaya başlayışındır. ben senin inancına saygılıyım tut ya da tutma beni bağlamaz ama benim yemek yeme hakkıma karışamazsın. ha ya inatla dibimde oturma ya da iradene engel olamıyorsan o senin zayıflığındır, çevir kafanı. bak ne kadar basitçe çözdük olayı.
çok ciddi bir cesaret ister, zira mahalle baskısının allahını görebileceğinin farkında olması gerekmektedir. oruç tutmadığı için öldürülen insanların olduğu bir ülke böyle bir davranışı kaldıramaz ( ! )
yemek yemek bir ihtiyactir ve her insanin inanci da farklidir.
bunu cesaret olarak adlandirmak da saygisizliktir. gozunun icine baka baka yese bile inancina gore 'ya sabir' cekmelisin. inancina gore sen o insana hosgoru gostermelisin.
