ramazan ayının nevi şahsına münhasır cilvesi. her ramazan bu hissi yaşarım. içimdeki çocuk uykusundan uyanır. biraz önce bim'den badem, ceviz, fındık ve süt aldım. market ağzına kadar müşteri ile doluydu. giderken manava baktım. kadınlar bir telaşla alışveriş yapıyorlardı. özellikle fırınlar. yol boyunca dizilen bütün fırınlar "sahurda açığız", "24 saat açığız" gibi ilanlarla dolu camların arkasına kızarmış ramazan pidelerini şimdiden dizmişler. şehirde uhrevi bir hava var. sanki yaşadığım şehir bu ayda bir başka ruh haletine bürünüyor. adeta şehir uykusundan uyanıyor. burada mekan 1 ay yaşıyor, 11 ay dinleniyor. şimdi tatlı ve nispeten uzun uykusundan uyanmış bu ruhani iklimin heyecanına katılma zamanı.
entry "hadi şimdi herkes teravihe" der gibi bitti ama ben teravihe falan gitmiyorum. vallahi gözüm almıyor. gençlik de bir yere kadar. *
ramazan ayinin ilk bir haftasi yasanan durumdur. yillardir önünden gectigin firin, bakkal, kasapli o cadde sanki panayir yerine dönmüstür. renkler daha bir canli, insanlar daha bir sevimli gelir göze. Fakat bir haftadan sonra bu durum ortadan kalkar. o ilk heyecan biter. aliskanlik baslar. siradanlasir.
