babaların kaderidir. baba dayanılacak duvardır sonuçta. anne ne kadar merhamet, şefkat kaynağıysa baba da o kadar güven verir insana. bir insanı en çok etkileyen şeylerden biri de babasını ağlarken görmektir. bu yüzden baba göstermez gözyaşlarını yavrularına. eşine göstermez ki ağladığını kadın dağ gibi kocam var diyebilsin. haa, bir de erkekler ağlamaz var ya! peki baba, o dağ gibi erkek, ağlayabilir mi hiç?
boş yere canı yanmaz insanın, ya bir eksiklik vardır geleceğe dair yada bir fazlalık geçmişten gelen .. dur lan pardon bunun yeri burası değil. ağlamak görünce sandım ki..
Ağlasam kimsenin umrunda olmayacak ama yine de rahatça ağlayamıyorum. O kadar yoruldum ki ordan oraya savrulmaktan. Alıp başımı gitmek istiyorum kimse olmasın haykıran haykıra ağlayıp hüzünlü müzik dinleyeyim. Kimse sormasın ne oldu diye. Anlatacak gücüm kalmadı bırakın kendi içimde yaşayıp gideyim.
Bazen keşke diyorum görünmez falan olsaydım. Kimse göremesin duyamasın beni. Öylece yolun ortasında düşüp kalayım, isyan edeyim, bağırayım çağırayım ama insanlar geçip gitsinler yanımdan.
"erkek adam ağlamaz" normunun hakim olduğu yerlerde erkekler için sorun teşkil edendir. Erkekler robot mu kardeşim. Neden ağlayamazmış. Bizim de duygularımız yok mu, evet.
