Tek göz odada, on kişilik bir ailede; tüm zorluklara rağmen çalışıp, il birincisi, Türkiye dördüncüsü olmaktır.
işte bu; bizim rahatlıktan kaynaklanan rahatsızlığımızın, yüzümüze vuruluş seanslarıdır. Dershanelerin, özel okulların yüzüne yediği tokadın sesidir bu cümle. Özel eğitimin, sınıf farkının, üst sınıflara vurduğu tokattır bu. Siz istediğiniz kadar çocuklarınızı özel okullara gönderin. Onlar; yani hepimiz rahatsızlık nedir bilmedik; parasızlık nedir bilmedik ki Muş'taki; pantolonu yamalı, lastik ayakkabılı çocuk kadar azimli olalım.
Tek bir göz odada, yedi kardeşin içinde ders çalışmaya çalıştık mı biz hiç? Cevap vereyim: hayır. Biz aynı odada tek kardeşimizle yaşamayı bile kabullenemedik. Biz hiç parasızlık çekmedik ve aynı biz hiç elimizdekilerin kıymetini bilemedik.
Bu çocuk öyle bir örnektir ki; bize her gün farklı kıyafetleri giymenin verdiği iğrenç memnuniyetsizliği hatırlattı yamalı pantolonuyla. Her renk kıyafetimiz için evde bekleyen yirmi çeşit ayakkabımızı hatırlattı; eskimiş lastik ayakkabısıyla.
O, azmin ta kendisiydi. O, gerçek azmedendi. Sonuçta kazanan o olacak; ama bazılarının gözünde. Bazıları ise onun varlığından bile haberdar olmayacak.
Ben onu fark ettiğim için şanslıyım. Çünkü o, her şeyin sanallaştığı ve yalanlaştığı bu dünyada bana azmi öğretti. Gerçek mutluluğu öğretti.
