küçükken benim de her türk genci gibi yaşadığım durumdur*. ben de söyleyemezdim. hatta mahallede bir abi vardı burdan annesine selamlar yolladığım, hep bana "bir kere 'arı' desene" derdi, bende kek gibi "ayyyııı" diye zorlardım. hayvan gibi gülerdi sonra karşımda her seferinde, sinan'dı ismi bu şerefsizin. neyse, gel zaman git zaman ilk "r"mi sinan abiye orrr.spu çocuuu derken söyledim. ödeştik.
sempatik filan değildir. kaç yıldır r söyleyemeyen biri olarak en büyük zorluğu sinirlendiğim zaman çekiyorum. sinirlendiğiniz olay üzerinde hakimiyet kurmak için ağzınızı kapalı tutmanız gerekiyor.
+ abi kusura bakma çok geç kaldım kızdın mı?
- ...
+ kusura bakma ya trafik vs.
- ...
+ aslında evden de erken çıktım.
- ...
+ çok da beklememişsin ya trip atma.
- siktiğ git mına goyim!
+ siktiğ mi? ahahaha! bi daha desene! ya da boşver onu revir de. karbüratör desene ya da ahahaha!
- ...
kendimi bildim bileli içinde bulunduğum durum. v ya da y olarak değil, ğ hatta r'ye yakın bir ğ olarak çıkıyor r'lerim. yani sanırım öyle. umarım öyledir. hep öyle olduğunu söylüyorlar ama ses benim kulağıma normal geldiğinden bilemiyorum tabi nedir ne değildir. her neyse.
geçen gün yeni tanıştığım biriyle konuşuyorken açıldı bu konu.
+bla bla bla ğ bla ğ bla ğ
-aa, sen r'leri söyleyemiyor musun? yeni fark ediyorum.
+eheh. öyle (aşüfte. insanın yüzüne söylenir mi böyle pat diye)
-nasıl yani şimdi sen "raci ramazan'la raks etti" diyemiyor musun?
diyalog tam olarak böyleydi. tamam, kendince dalga geçiyorsun, anladım. alışkınım da zaten bu durumla dalga geçilmesine. ama raci'nin ramazan'la raks etmesine alışkın değilim arkadaş. orda bir dur bakalım! hadi diyelim raci ramazan'la raks etti. benden bunu gayet normal bir şeymiş gibi dile getirmemi falan bekleme. raci ve ramazan bu be. dile bile zor.
