kızların ''ayy çok şeker konuşuyosun yaa'' söylemlerine maruz kalan insandır. zira insan alttan alta bir kinaye hisseder de kabullenmek istemez, avutur kendini ''sempatiğim lan ben'' diye. kendimden biliyorum. liseye kadar benim için bütün ''r'' ler ''v'' idi zaman zaman da ''y'' oldu. o değil de insana en çok kendi ismini söyleyememesi koyuyor a dostlar. insan kendi ismini söyleyemez mi ya tribine girersin çocuk aklınla. sinirden anne babaya bok atarsın ''ne biçim isim koymuşlar bana'' diye. arkadaşlarının türlü ''araba'' de hadi ''pencere'' de şimdi de ''jandarma'' de bize şakalarına maruz kalırken ''yarrak affedersin'' diye cevap vermek gelir içinden hem de çift ''r'' ile ama ''yavvak affedevsin'' demekten korkar susarsın. tüm bu olaylar böyle akıp giderken ev de tek başına deli gibi ''radyo'', ''kerpeten'', ''tiyatro'' egzersizleri yaparsın. hiç unutmam bir keresinde ''tiyatro'' diyebilmiştim de mutluluk sarhoşu olmuş, kendimi odanın orta yerinde deli gibi haka dansı yaparken bulmuştum. ardından kendime gelip anneme koşmuş ''anne ve leri söyleye biliyovum'' demiştim. işte tam o an da dank etmişti geçici bi yanılsama olduğu. evet ''v'' leri söyleye biliyordum zaten benim ''v'' harfiyle bi alıp veremediğim yoktu ki. bu hayal kırıklığının da ardından bırakmıştım artık uğraşmayı. zaten sınıftakiler de artık eskisi kadar çok takılmıyorlardı bu duruma. sanırım artık ''avaba'' nın aslında o kadar da komik bi şey olmadığını anlayacak düzeye gelmişlerdi geçen yıllar içinde. çok sonraları artık böyle bir sorunum kalmadığını hissetmiştim. sanırım biri el verdi bana. evet evet kesin el verdi birisi yoksa nasıl düzelsin ki durduk yere? kim verdi ? nasıl verdi ? ne zaman verdi? hiçbir fikrim yok. tek bildiğim beyazıt öztürk olmadığıydı..
