eğer söyleyemeyen matematik öğretmeninizse doğru bir önermedir. zira karmaşık sayıları "kayymaşık sayılay"olarak okuyup,bir ders boyunca "yahu bu sayıların neresi kayıyor ki?" diye düşünmemize sebep olmuştur.*
daha çok çocuk yaştakilerden "r" harfini söyleyemeyenler için geçerli bir kabuldur. gerçekten çok sempatik olur, fakat arada sizin sempatikliğinizi çekemeyen fesat arkadaşlar tarafından alay mevzusu da yapılabilir. * ilerleyen yaşlarda "r" harfini söylemeyi başarırsanız hepsi hoş bir anı olarak hafızalarda yer alıp sizi gülümsetecektir. *
Yok efenim öyle bir sey. ne sempatikligi, ne karizmatikligi?
Bunca senedir söyleyebildigini sanip, son üc senedir söyleyemediginin farkina varanlarimiz bile olup (ben yahu); hiyari enlemesine yutmus lemur enigi gibi bakakalip, ayna karsisinda o harfe lanet okumaya baslamislarimiz da olmustur.
Hayir kötü bisi tabi ki degil, ama sonucta bir özür olmasi düsüncesi, kisiyi tuhaf yapiyor. Özellikle bunun karizma ve sempatiyle bagdastirilmasi biraz tuhaf oluyor.
Olsun lan; yine de söylemek icin elimden geleni yapacagim.
genetik gibin bir şey. sebebinin bebekleri sevimli bulmamızla aynı olduğunu düşünüyorum. yani içimdeki darwinist bu şekilde uyduruyor sanki. yani çocukları sevimli bulup koruyup kollamaya programlanmışız ya hani? oldu mu?
