benim ve bir çoğumuzun da yaptığı taktiğini uygulayan çocuktur. hangimiz yapmadık ki derken içimi bir hüzün kapladı. tabii puding bir örneği, çoğu şeyde bu böyleydi. çocukken, bu gibi basit gayelerde, amaçlarda, ya da en büyük yaramazlıklarımız dendiği şeylerde bile, yine de en az bir masumiyet barındıran yıllardı. bizler büyüdük, insanlar büyüyor diye, gayeleri amaçları kavgalara mı dönmeli. hayır tabii ki. bir anlık değil, bir anlık bana da gelebiliyor, sana da, ona da vs ama, sürekli içi halen çocuk ruhlu kalanlara özeniyorum.
Her güzel şeyin bir sonu olduğunu bilen ve o kaçışı olmayan sona daha geç ulaşmaya çalışan çocuktur.
Bu çocuk eti cin'i kenarlarından ısırarak yavaş yavaş yer.
Annesi etli yemek yapınca, yemeğin etlerini ayırır ve en son yer.
Dondurmasını ısırmaz, somurmaz, sadece yalar.
yaş pastaya hurra diye çatalını daldırmaz, pastayı katmanlarına ayırarak yavaaaş yavaaş yer.
en samimi duyguların çocuğudur. hem büyüyünce de öyle yapar ki o. çay kaşığıyla daha uzun sürede yeniyor, böyle tadı çıkarıla çıkarıla. işini bilen velettir.
