kitap fuarında bir standda istanbul kitaplarını incelerken, stand elemanı bana bir kitap uzattı. yazarı "bişey bişey pukka" idi yanlış hatırlamıyorsam ve o an kendimce en utanç verici gafımı yaptım. "bildiğimiz pucca mı? hani şu blog yazarı?" stand elemanı bir süre kaldı düşündü, sonra güçlükle "o değil" dedi. ben de o utanç ile o standdan ayrıldım. sen tut koskoca yazarı, bir istanbul kitabı yazmış bir yazarı ergenlere özel ve sadece onların anlayabileceği şeyler yazan blog yazarına benzet. yanımda erkek arkadaşım da vardı, ona rezil olduğuma mı yanayım, kendi ablaklığıma mı yanayım... bilemedim.
bu tip şeyleri okumak yerine otur kendin yaz. sonra bak bakalım ne fark var arada. ondan sonra tekrar düşünürsün okuyup okumayacağını. elbette her saniye bilgi içerikli, kültürümüze kültür katacak şeyler okuyamayız ama çizgi roman okumayı ne bileyim açıp bir bölüm dizi izlemeyi, kendim bir şeyler karalamayı tercih ederim.
zaman kaybından başka bir şey değildir. gidin kendinize bir şeyler katacak kitaplar okuyun, en azından genel kültürünüz gelişsin. bir de satır aralarını çekip sosyal paylaşım sitelerine koymayın artık gözünüzü seveyim. (bkz: hayatta yapılabilecek en büyük kezbanlıklar)
yapıtların; edebi bir değer taşıması gereğinin çoktan yitirildiği günümüzde, ergen bünyelerin talep ettiği ve bu talebin gerçekleşmesiyle beraber ortaya çıkan gereksiz aktivite. *
sikseydiniz bari, bırakın abicim. bırakın okusunlar; yeter ki okuma alışkanlığı kazansınlar. bugün okudukları bu zırva onlara en azından başka bir kitabın kapısını aralayacak. o zaman anlarlar kendileri de.
yani özetle; gün gelecek doğru kitapları da okuyacaklar bu sayede. bırakın okusunlar, yeter ki okuma alışkanlığını kazansınlar.
insana yer zaman mekan gözetmeksizin kahkaha attırtan, her ne kadar edebi değeri olmayan bir kitap olduğunu bilsen de hayatında okuduğun en güzel kitaplar arasında başı çeker. muhakkak her kız kendinden bir şeyler bulur. muhakkak eski sevgililerinden birini görür orada. kısacası pucca tüm kızların duygularını biraz fazla açık dille yazmıştır kitaplarında.
sanki birinin hayatına gizli kamera sokmuşsunuz da röntgenliyormuşsunuz hissi yaratır. iğrenç hissettirir. yıllarca bıyıklarından dolayı bir baba gibi gördüğünüz ali kırca'nın pornosunu izlemekten bile daha çok rahatsızlık verir. daha fazla dayanamadım, yavaşça elimdeki kitabı kenara bıraktım.
arkadaşlarımın yadırgama, eleştiri faaliyetlerine karşın okumayı reddettim defalarca.
şu okuma zevkime en çok yön verecek yıllarda bunu yaparak kendime hiçbir şey katamayacağıma eminim.
bir koşu dostoyevski'ye başlayayım ben. bay.
