yaklaşık yarım asır önce çekilmesine rağmen izleyiciyi sıkmayan ve anthony perkins'in ne kadar mükemmel bir aktör olduğunu görmemizi sağlayan usta yönetmen hitchcock'un unutulmaz filmi.
Çekildiği yıl da göz önünde bulundurulduğu zaman kült olmayı fazlasıyla hak eden bir yapım. Efsane sahneleri, oyunculukları, senaryosu ve kurgusu bakımından diğer filmlere öncülük ediyor. Öyle bir film düşünün ki bir duş sahnesi için 2 gün uğraşılsın.. Ondan sonra da bu sahne efsaneler arasına girsin. Alfred Hitchcock'ın adını fazlasıyla duyurduğu filmlerden sadece bir tanesi. Her yiğidin bir yoğurt yiğişi vardır derler. Burada da Hitchcock ben burdayım demiş resmen çekim teknikleriyle. Hitchcock filmin özellikle siyah beyaz olmasını istemiş. Renkli olacağı zaman gerilimden çok korku filmine bürüneceğinden sakınmış. Ama asıl nedeni filmi ucuza mal etmekmiş. Öyle ki 1 milyon doların altında maliyetli çekilen film tam 40 milyon dolar hasılat yapmış.
Özellikle psikiyatri ve bilinçaltı konularına ayrıca değinilmiş filmde. Kişilerin konuşma tarzlarından tutun baktıkları yöne kadar çokça şey dikkate ve olayı araştırmaya itiyor. Gerilimi hat safhada yaşadım izlerken. Bazen sahnelerde yeterince gerilebilirsiniz ancak filmde öyle bir soundtrack kullanılmış ki daha da geriliyor insan. En iyi film müzikleri dalında da ödülü var. Eleştirilecek yönleri de hayli sık filmde. Ama kurgu veya olaylar arasında değil. Sahneler üzerine eleştirilecek kısımlar bunlar. Özellikle bıçak sahnelerin de çok yapmacık bir savurma mevcut.. Sahnelerin oluş biçimleri o yapmacıklığı örtmüş.
Oyunculuklara gelirsek özellikle gerilim filmine yakışacak Anthony Perkins çok yukarıya taşıyor filmi. Norman Bates'in o psikopat gülüşünü hala aklımdan çıkaramıyorum. Bayan oyuncuların korku anlarında ki verdikleri tepkiler günümüz filmlerinden çok çok ötede. Gerçekten verilmesi gereken davranışlar.. Janet Leigh ve Vera Miles siyah-beyaz bayanların o sade güzelliğine çok iyi uyum sağlamışlar. Hepsi etkileyiciydi..
norman bates'te bi ibnelik olduğunu norman'ın sam'i atlattıktan sonra eve koşuyor evde lila'yı arıyor. yukarı merdivenlerden çıkarken bir kıvırıyor ki, sahneyi iki üç kez tekrarladım acaba yanlış mı algılıyorum diye. işte o zaman ufaktan atomlar çarpıştı kafamda norman'la annesi aynı kişi mi diye. ama tabi ufak bi ihtimal. o cesedi görünce şaşırıp gerilmedim değil.
mükemmel bir hikaye, mükemmel bir çekim. joseph stefano mükemmel bir iş çıkarmış.
ayrıca, bence o düşme ve bıçaklanma sahneleri bilerek o kadar yapmacık çekilmiş. yani, aklınız alabiliyor mu? hitchcock gibi bir yönetmen o kadar basite indirger mi kendini? gerilim düzeyini en üstte tutmak istemesindendir bu.
son olarak, bernard herrmann sen ne yaptın öyle be azizim? onlar nasıl müzikler? sakalı öpülesi insansın.
korku/gerilim türünde etkileyici bir alfred hitchcock filmi. 1960 yılında çekildiği göz önünde bulundurulsa dahi duş sahnesi ve dedektifin öldüğü sahne amatörce geldi bana. onun dışında sıkmayan, sağlam senaryosu ve kurgusuyla izlenmeye fazlasıyla değer bi film. oyunculuklar için zaten söylenecek laf yok. malumunuz o zamanlar oyuncular mankenlik ajanslarından seçilmiyordu.
Bu filmde anlatılan olayların yıllar yıllar öncesini (bkz: bates motel) dizisi anlatmaktadır. Norman karakterinin lise yıllarından başlamaktadır dizi. Psycho'yu sevenler bates motel'i de rahatlıkla izleyebilirler.
kurgusu alışık olduğumuz filmler gibi değildir; karakterlerin başına gelenler ayrı ayrı işlenmiştir.
izlediğim en iyi filmlerden biridir. siyah beyaz, 53 yıllık bu film beni günümüz filmlerinden daha çok heyecanlandırmış ve resmen katili evimde hissettirmiştir.
insanda zaten hitchkcock filmi olduğu için başlarken bir gerilim oluyor ama sonuna kadar devam etmesi ve en sonunda yuh artık dedirtmesi de the master of suspense olan alfred hitchkok'un başarısıdır. oyuncuları da göz ardı edemeyiz tabii. izleyiniz, izlettiriniz.
siyah beyaz bir amerikan klasiği.
hitchcock'un filmi genel seyrinde pek adranalin olmamakla birlikte bize tam olarak 109 dakika şizofrenik bir gencin hayatını anlatmıştır.
kim derdi öyle yakışıklı adam şizofren.
temeli kişilik bölünmesinden oluşan filmde hitchcock, pek çok yönetmenin kaçındığı ayna kullanımını da ön plana çıkartır. hemen her sahnesinde ayna, ayna olmadığında çeşitli cisimlerden elde edilen yansımalar ya da gölgelerden yardım alan yönetmen, filmin anlam bütünlüğünü bu şekilde pekiştirir. ve hatta daha da ileri giderek canavarı normal görünümlü bir insanla değiştirir, suçluyu ise kurban yapar. marion ile norman arasında sağlam bir ilişkinin kurulacağı yönünde ümit verip seyircinin beklentileriyle acımasızca oynar. aslında yönetmenin kendisinin de françois truffaut ile yaptığı uzun ve meşhur röportajında dile getirdiği üzere hitchcock basitçe film yönetmekle kalmaz aynı zamanda filmi izleyenleri de yönetmeyi başarır.
--- spoiler ---
not: filmin konusuyla ismi pek alakalı gelmeyebilir ancak filmde bir sapık karakterin olmasından ziyade asıl sapık olan filmin kendisidir. bu yüzden çok da yerinde bir tercihtir bu ad. yukarıdaki yazı, filmdeki sapıkça tercihlere de değinir biraz.
