monotonluğu sevmiyorum diyen annedir.
okuldan her geldiğimde evde ki eşyaların yeri değişmiş olurdu hızını alamayan annem biz evdeyken eşya itip kakma işkencesini bize yaptırırdı. koltukların bacakları ve biz duruma ne kadar isyan etsekte annemin cevabı hiç değişmezdi:
-hmm bide şöyle mi denesek çocuklar?
unutulmaz o günler.
onca kombinasyondan ve akıtılan terden sonra odanın son halini yine eskiye döndürülmesi kararı veren annedir. sert bi bakış atılır eli öpülür ev terkedilir.
