duygularımı çok dile getirmiyorum dolayısıyla psikolojim kolay kolay çöküş yaşamıyor. içimde yaşıyorum sonra bitiyor, benim psikoloji demir gibi. Zaten artık bir ailem ve çocuğum var, istesem de olmaz. dışarıda eşim ve çocukluk arkadaşlarım dışında kimse gerçekten ne hissettiğimden haberdar olmaz.
Onun dışında çok ciddi bir şey varsa ne olursa olsun eşimle psikolojimi destekliyor ve koruyorum. Bunun için çeşitli etkinlikler bulunur.
Bu psikoloji kolay kolay düzeleceğe benzemiyor. Çocukların yüzüne bakarak hicbirsey yokmuş gibi ağzıma lokmayı koyup kafamı dönüp yutkunmaya çalışıyorum. Nasıl duzeliriz bilmiyorum. Bu acı tarifsiz.
