benimdir. zaten pek fazla normal olduğum söylenemezdi. bir de askere gittim geldim, iyice psikolojik çöküş yaşadım ve travmalar geçirdim, halâ da tam atlatabilmiş değilim.
bilmiyorum neler yapacağımı. ama bu gidişle ben düzelemem. çünkü psikolojimi sömürmeye devam ediyorum ve devam ediyorlar.
evet gittim. kendime yediremedim ama bi baktım umut beyin kapısındayım. adam bi güzel dinledi beni. dedimki böyle böyle doktor nefes alamıyorum. daha öncede oldu bağırdım sorunum olan insana geçti. adam dediki e bi daha bağırın o zaman. vay anasını dedim ya. umut bey hayatımın tahlilini yaptı. hee bide dediki bu olaya bağlantılı olay düzelince buda geçer hafif bi ilaç yaziyorum. (adet yerini bulsun diye şurup yazmış. almadım.)
sonra yine büyük bir sorun arifesinde araştırma hastanesine gittim. ordada dediler bu sizle alakali degil olay bağlantılı olay düzelince buda geçer. burdada yeme bozukluğuna bağlı kilo alımı olmuştu. ilaç istedim zayıflarım diye vermedi.
Benim. Her zaman moralimi bozacak bir şey oluyor. Bazen bir kelime, bazen bir hareket, bazen de hiçbir şey olmasına gerek kalmadan moralim bozuluyor. Yoruyor bu durum. Her zaman mutsuzum. Şaka şaka her zaman değil ama çoğu zaman mutsuz oluyorum.
ben değilimdir bir de psikolojisini mi bozayım doktorun, iyisi mi geri duralım. her şeyi bildiklerini sanmaları bana hep geri adım attırıyor ve onları kendi sorularında bocalatmak var da...
Bence oytunkaran. Şizofren. ilk önce oytun diyo ki gkgldlslsld, karan da diyor ki evet. Çünkü oytun, Karan'a düşüncelerini aktarması için fırsat vermiyo. Oytun daha baskın. Karan da emir kulu. Ama Karan'dan korkun. Katil hep uşaktır.
şuraya bir psikolog çizelim, şuraya da bir (bkz: antikaruh)çizelim. bu araya da küçük tatlı huniler,beyaz üzerine kırmızı puantiyeli deli gömlekleri çizelim.
görmem gerekiyor ve bu sene gideceğim de buna tek başıma katlanamam. psikologun da bana yardımcı olabileceğini sanmıyorum ama şuan elimdeki tek şey ve en azından sinirlerime öfkeme yardımcı olur. kendime zarar vermekten korkmuyorum çevremdekileri kırmaktan endişeleniyorum işleri daha kötü yapmak istemiyorum sadece şuan her şey fazlasıyla kaldıramadığım kadar kötü zaten.
edit: ya da ne var biliyor musun öfkemi durdurmamalıyım onu tutmamalıyım içimde beslemek istiyorum büyüsün hiç olmadığı kadar büyüsün kendimi çok tuttum artık tutmak istemiyorum onu içimde serbest bırakıcam kaldıramıyorum ve mücadele etmek istemiyorum bu daha çok yoruyor.
