efendim, psikolog sevgiliye sahip olmak elbette çok cezbedicidir. ama getirileri olduğu kadar götürüleri de vardır.
şöyleki; siz daha leb demeden karşınızda ki leblebiyi anlar. aklınızı okuma yetenekleri mi vardır bilinmez, sizin ne söyleyeceğinizi önceden tahmin eder. bazen insanın hoşuna gitse de bazende deli eder.
+ne yapıyorsun aşkım?
-üşüyorum aşkım ya, bugün ince giyinmişim.
+bırak şu zıkkımı.
-oha?!
+ya aşkım, şimdi ben evden çıkıp işe giderken, bıdı bıdı bıdı...
-obsesif, kompulsif var sende bebeğim.
+kim var? ne hö? bir kere de normal konuşalım!
-bana çocukluğunu anlat aşkım.
+offff!
bu tarz sohbetlere alışık olmamız lazım.
+ruh eşi olduğumuzu görebiliyor musun aşkım?
-yok ben psikolog değilim aşkım, göremiyorum.
nasıl ki doktorlar hastane dışında söylenen 'şuram ağrıyor, buram ağrıyor.' türünden yakınmaları pas geçiyorlarsa, ya da; bir avukat boşken müge anlı' yı izlemiyorsa; psikologlar da günlük hayatlarında kimsenin sıkıntılarına terapi mantığıyla yaklaşmaz. ha çok abes bir durum varsa, o ayrı ama onlar da işten kalan zamanlarda kimsenin derdini dinleyip çözüm bulmak derdinde olmuyorlar.
sevgilinin hareketlerini iyi çözümlebildiğinden yanlış durumlara girmek zor olur. her probleme de bilimsel yaklaşırsa sıkıcı olur, psikolojiyi bozar daha kötüsü tamir edemez.
Hayatim boyunca asik oldugum tek kadinin meslegi. Ha sevgili olmadik ama onun benim olmasini gercekten cok istemistim. Sana cok yakisiyor bu meslek kırmızı saçlım.
Pdr okuyan bir kızla flört etmiştim bir dönem. Ona seansa gelsem indirim yapar mısın demiştin ben tanıdığım insanları programıma dâhil etmek istemiyorum demişti. Nedenini sorduğumda yüzyüze olduğum insanların en derinlerine acılarına yaralarına en mahrem dönemlerine inmek beni üzer demişti.
