yavaş yavaş gördüğün herkesin arkandan konuştuğunu, planlar kurduğunu düşünmeye başlamak. durum böyle giderken bir kaç yıl sonra salonda siyah başlıklı cüppeli tiplerin masanın etrafında dönerek ayin yaptığını görmek. ilk başlarda bir anlam verememek. sonrasında iblis isimlerinin kafanın içinde infinite loop'ta dönüp durmaya başlaması. daha da sonrasında tanıdığın herkesi kurban etmek zorunda olduğunu düşünmek. internetten necronomicon ve kara büyüyle ilgili bulabildiğin bütün dökümanları okumak. evin etrafında hiç anlamadığın dillerde lanetler okuyarak dolaşmak. milleti gözlerinin içine bakarak lanetleyebildiğine kendini inandırmak vs vs. **
Kendi başına prozac alırsın ilk önce , ilaç moralini daha çok bozmaya ve her an içinde ölmek isteğinin belirmesine neden olmaya başlar.. her gün hayat anlamsız gelir hatta o kadar anlamsızdır ki insanlardan nefret etmeye başlarsın .. Sonra ilacı bırakırsın ..Anlık sevinçler duygu geçişleri yaşarsın ve 1 saat sonra bileklerini kesme isteği doğar içinde ..Artık hayatın,sevdiklerinin pek de bir anlamı yoktur senin için ..Çevrende herkes dikkat mi çekmeye çalıştığını düşünür oysa ki yalnızsındır ve artık dibe vurmuşsundur belki birine gerçekten sizi tanımayan ama sizi anlıyabilecek ve size yardım edebilecek birine ihtiyacanız vardır bunu anlarsanız ne ala anlamazsanız da dipsiz bir kuyuya günü gelmeden atılırsınız .. Sözün özü siz o kuyuya atılmadan psikiyatrise gidin; ordan çıkamayanları da gördüm çünkü....
(bkz: lan adam beni neden dinlesin ki)
cafede tanışsam bir psikiyatristle şerefsizim giderim muayenehanesine.ama onun dışında telefon aç,randevu al, abi ben geliyorum paramı vericem beni dinle zor iş.
sürekli mutsuz hissetme durumunu sorguladığınızda, ''neden mutsuzum, derdim ne, sıkıntım ne?'' sorusuna mantıklı bir cevap veremediğiniz, durup dururken sebepsiz uzulme durumlarının sıklaşması ama neden mutsuz hissedildiği hakkında hiç bir fikrinizin olmadığını anladığınız anlardır.
bugün ilk defa bi psikiyatra gittim. bilgi edinmek isteyen arkadaşlar var ise özel mesaj cevaplarım..
Depresyonu ertelediğinizi fark ettiğiniz andır. Ağlama krizine girsem, karalar bağlasam yine iyi. Vatan derdinden başka acı hissetmiyorum. Ama üstümde atalet var. Çok yorgunum. Bu çok kötü patlayacak. Farkında olmadan güçlü duruyorum. Kendimi bıraksam yıkılırım çünkü.
