Kamyoncuğumu da seviyorum ama bu iki alanı yarıştırmak inanılmaz saçma olmuş kusura bakmasın.
Psikoloji ve psikiyatri birbirinden ayrılamaz ve birlikte çalışmaları oldukça etkili sonuçlar verir; birlikte çalışmaları da çoğunlukla gereklidir. Gelgelelim bu ikisinin birbirinin önüne geçmesi neredeyse imkansızdır. Zira temelde aynı şeye hizmet etseler de vaka ve tedavi planı açısından bambaşka şekilde ilerler her ikisi de.. seçim yapmak da biraz danışanın inisiyatifinde olan bir durum.
Kendimden örnek vermem gerekirse, aralarındaki farka vakıf olmadığım için lisede bir psikiyatriste gitmeyi tercih etmiştim. Gelgelelim benim sorunuma psikiyatristin yapabileceği bir şey yoktu ki yapamadı da, ilaç yazdı ve ben de "hı hı geçti" deyip ayrıldım, olması gereken de buydu.
Zira benim ihtiyacım işlevsiz düşüncelerimin değiştirilmesi, çarpıtmalarımın yerine işlevsel düşüncelerin yerleştirilmesiydi, antidepresan gülümsemesi değil. O bir travma olarak kaldı, şimdi psikoloğa gitmem gerektiğini biliyorum misal. Aynı şekilde bir şizofreni hastası da direkt psikoloğa götürülmemelidir. Zira ilaçla tedavi edilmelidir.
Bu noktaya dek oldukça sakin ilerledim, sözün özü hödükçe birbirinden kopamayacak alanları yarıştırmayın. ikisi birbirinden bağımsız olamaz; olmamalıdır. Ekseriyetle de birlikte çalışırlar, bunu bilmemek de sizin cahilliğiniz olarak burada dursun.
sosyal hayatta dikkat edilmesi gerekilen insanlardir, beyninizle oynama, sizi etkilemek istiyorlarsa bunu gayet guzel becerip hic yapmam diyeceginiz seyleri yaptirabilme, her yaptiginiza ettiginize bir kulp takma, elestirme, gunluk dertlerinizi hafife alma, her hareketinizin ardinda abidik bir sebep arama, sizi, kisiliginizi ve cevrenizdekileri basite indirgeme, kisacasi adami illet etme kapasitesine sahiptirler. Eger onlari bir nedenle fazla onemsediyseniz dunyanin en guzel aktiviteleri bile sizin icin gecilmesi gereken bir kisilik sinavi haline gelebilir, surekli kendinizi ve akil sagliginizi kanitlama ihtiyaci icine dusebilirsiniz. Alkolizme ve depresyona egilimleri oldugu icin eger yakinlik kurarsaniz sizden terapisti olmanizi bekleyebilirler, siz de cigerci onundeki kedi misali kasapliga soyunup kendinizi tuketebilirsiniz. *
günümüzde bu gruptakileri 2 gruba ayırabiliriz..sadece ilaç verip stres yapma diyenler ve gerçekten hastasını anlayıp yardımcı olabilmeye çalışanlar..çoğunlukta olansa sanırım ilk grup..ne yazık ki!
Annemin ısrarları yüzünden bir kere ziyaret ettiğim doktor. ziyaret diyorum çünkü hasta ziyareti kısa olmalı.. tabi parasızlıktan üniversite hastanesindeki doktora gittik. Doktorun odasının bulunduğu kata girer girmez içim sıkıldı. bekleyen birkaç kişi var. herkes ebeveyni ile gelmiş tabi. oturduk. deli gibi sigara içme isteğim var. annesi ile tartışan ergenler, sürekli bacağını sallayan amca, yerdeki fayansa gözlerini dikerek boş boş bakan kadına filan bakarken, sıra bi şekilde bize geldi. içerideki asistan çıkıp adımı söyledi. annemin telefonunu oyun oynama bahanesiyle alıp, kendimi aradım ve açtım. Diğer bi deyişle annemin cebine böcek koydum. biliyorum çünkü benden önce gidip bendeki tuhaf şeyleri anlatacak ya da daha başka şeyler. Annem içeri girince ben de tuvalette klozete oturup, telefona kulaklık taktım. Annem baya bir şey anlattı. hatta çoktan teşhisi koymuştu.
Teyzem ve halam gibi deli imişim..
kendisiyle de bi konuşun cümlesini duyunca koşarak doktorun kapısına geldim. Annem içeriden çıktı.
-noldu anne? yaşayacak mıyım?
şakasını sırası değil. gir içeri seni bekliyor dedi.
içeri girdim. götüm metrekare oda. en köşeye de asistan sıkışmış.
Gülümsedi ama bir şey demedi. oturdum doktorun karşısına. başladı sonra..
-az önce annen ile de konuştuk.
+biliyorum. Aslında çoğunlukla annem konuştu.
-Nereden biliyorsun?
+böcek koydum cebine (kısaca taktiği anlattım)
-niye yaptın bunu?
+merak.. bir anne oğlu hakkında neler düşünebilir onu merak ettim.
-buraya gelmeyi sen mi istedin annen mi?
+annem elbette. ben kendimde bir sorun görmüyorum.
-peki birkaç soru sorabilir miyim?
+özel olmazsa evet.
-niye özel olmuyor?
+derman var burada.
-istersen çıkabilir.
+soruları alayım.
-marka takıntın var mı? lüks yaşamayı seviyor musun?
(Ulan ben de bekliyorum ki hayatımın en zor sorularından birini soracak)
+para harcamayı seviyorum ama bilinçli olarak, yani gelirim kadar harcıyorum. ekstra fantazi yapmıyorum.
-(dosyaya bir şeyleri not aldı) unutkanlık varmış doğru mu?
+evi ilaçlayıp sonra da ilaçladığımı unutup uykuya dalmış olabilirim. şükür ki ölmedim. Annem bunu bazen intihar, bazen de psikolojik rahatsızlık olarak görüyor. bence sadece unuttum.
-hiç intihar ettin mi?
+annem anlattı ya.
-doğru peki. senden birkaç test yaptırmanı istesem?
+yok. Ben sizden müsade isteyeyim.
-son bir soru. Mimar olmayı düşündün mü?
+hayır. Kepçe operatörüyüm ben. genelde yıkarım.
derman elindeki dosyaya bakarak istemsizce güldü. doktor tepkisiz kaldı. çıktım odadan. Annem ne oldu deyince de "beni bi daha çingenelerin mezarı var mı yok mu bilen, varsa Nerede olduğunu gösteren doktora getir" dedim. kadın da ümidi kesti benden.
genellikle hümanist bir bakış açısı kazanmadıkları için psikologlar tarafından eleştirilen terapistlerdir. medikal modeli benimsemişlerdir. daha da açacak olursak * kendilerine gelen danışana ilacı dayayıp yollarlar, ama danışanı anlamaya çalışmazlar. istisnalar kaideyi bozmaz, genelde böyledir. çok genel oldu ama olsun.
aralarında samimiyetsiz ibnelerin olduğu kanısına deney ve gözlemle vardığım ruh doktoru .
olay akdeniz üni.tıp fak. geçiyor,
okul ve aile hayatımın tamamen boka sardığı dönemde dedim gideyim bi profesyonel yardım alayım,psikoloğa da inanmam en iyisi psikiyatrist, neyse sıram geldi daldım içeri,faturalarını vs inceliyor baktı ve otur dedi.derdin ne anlat bakalım vs diye girdi lafa ,(hala fatura incelemeye devam ediyor ama yavşak) 10 dk boyunca anlattım bu böyle şu şöyle bu yüzden sizden yardım almak için burdayım diye,olur öyle deyip reçeteye prozac yazması 5 saniye sürmedi.aklıma geldikçe söver dururum.
