sergei prokofiev´in yazdığı 2.piyano konçertosudur.
1913´te ilk kez olarak seslendirilmiştir. ancak 1.dünya savaşı sırasında partitür kaybolmuş, savaştan sonra 20´li yıllarda prokofiev 2.kez ele alıp yeniden orkestrasyona tabii tutmuştur. 4 bölümlüdür. 1. bölüm oldukça romantik bir expressionist bir kompozisyondur. tonalite hissi bazı kısımlarda kaybolur, ama methodik klasik yazı gene de kesinlikle belirgindir. rachmaninov etkileri görülen pasajlar vardır. 1. bölümün en önemli özelliklerinde birisi hemen hemen bütün bölüm boyunca piyanonun tek başına çalmasıdır. orkestra çok nadiren esere katılır.
2. bölüm son derece hızlı bir bölümdür, piyano partisi çok güçtür.
3. bölüm oldukça "marcato" bir bölümdür. 4 dürtlük ölçüdedir. son derece kararlı bir girişi, piyanonun kırılmış akorlarla esere katılımı ve kemanlar tarafından dublelenmiş değişik bir teması vardır. sonraki kromatik nefesli geçişleriyle zenginleşir, ve ritmik yapısını parçanın sonuna kadar korur.
4.bölüm tipik bir prokofiev´tir. orkestrasyon ve piyanonun eserin yapı
taşlarını işleyişi çok enterasandır. eserin ortasında neoklasik bir "hava değişimi" vardır.
bu konçerto da diğer prokofiev konçertolar gibi son derece virtuoz bir piyano yazısına sahiptir. çalınması son derece güç bir konçertodur. o yüzden konser salonlarında kendisinin çalındığı bir salonda oturmak, genellikle piyanistler böyle büyük risklere girmekten çekindikleri için, hemen mümkün değildir.
