80'li yıllarda vesikalık resim için poz verirken ortaya çıkan sanatsal yaklaşım. çenenin altına konulan el, hafif eğilmiş baş, uzaklara bakan gözler ve bir fotoğraf baş yapıtı.
o ne pozdur öyle ya. sirk hayvanlarına çevirirler adamı. sonra da karşısına geçip sağa kay sola kay öne arkaya diye komut verirler. yıllar sonra aman allaım diye poza bakarsın. **
elini ayağını nereye koyacağını bilemeyen kısaca nasıl dursam, nasıl poz versem diye düşünen her poz verenin muhakkak yapmış olduğu bir hatadır. sonunda sürekli kendini tekrar eden sıradan verilmiş bir poz olur.
yıllık fotoğraflarında saçını yeni sarıya boyatmış olan kızın verdiği pozdur. hayır anlamıyorum sanki bütün fotoğrafçılar anlaşmış da hepsi fabrikasyon şeklinde elini çenenin altına koy derler. nerde kaldı yaratıcılık, nerde kaldı fotoğraf sanatı diye sorulasıdır.
bazı kitapların arka kapaklarına konan yazarların fotoğraflarındaki genel duruştur. elin bulunduğu noktadan yaklaşık olarak 10cm yukarda yuvarlak çerçeveli gözlük bulunuyorsa daha makbuldur.**
kafa mı çok ağır basıyor nedir anlamadım ama o el hep orada ve erkekse eğer parmaktada daima bir yüzük vardır. bu arada unutmadan; yüksek bir cisim varsa ayakta onun üzerine konur ve dirsekte bacağa dayandırılır.
