öğretmenlere karşı kırıldığı vakit sırf bu yüzden notların düşürülebiceği korkusunu iliklerde hissettiren, heyecan, endişe ve hatırlandığında huzursuzluk getiren iştir.
fenerbahçe ve adını hatırlamadığım başka bir takım maç yapmıştır. fenerbahçe zor bela kazanmıştır ama karşı takımın verilmediği iddaa edilen bir penaltı pozisyonu vardır. evde yirmi dört saat lig tv izleyen galatasaylı bir anneye sahip olan ben aşağıya inmeden önce anneye sorarım:
- anne maç ne oldu?
+ fenerbahçe kazandı ama heriflerin penaltısını vermedi hakem, ne pislik bir takımsınızda bıdıda bıdı.
sonrasında siteye inerim ve grand ekinoksla görüşürüm.
p- ne haber kerem?
g- iyidir onur senden ne haber?
p- iyidir bendende, ne oldu izledin mi maçı?
g- evet izledim ya ordan geliyorum, yeniliyorduk neredeyse sinir oldum aq.
p- adamların penaltısı verilmemiş diye duydum.
g- neee hangi ırıspı çocuğu diyor lan onu, onu söyleyenin ben aq, aumna koduğumun serefsizleri ....
p- dur lan dur annem dedi onu annem, ziktin sülalemi iki dakikada, aq senin kerem
g- * hazziktir ya kusura bakma oğlum ya ben ne bileyim ...
sonra ikimizde iptaliz tabi. gül gül karnımıza ağrılar girmişti
küçük çocukların, özellikle de kardeşlerin, bazı ufak yalanlar söylenirken yanınızdalarsa, gerçeği yalnız ve yalnız kendileri bildiklerinden ve bunu da büyüklere göstermek istemelerinden ötürü reality show asıl budur dercesine canlı yayına geçmeleridir. bu durum cok can sıkıcı ve can yakıcıdır, yerin dibine batılası anlardandır, genelde yüz kızarmasıyla kendini belli eder.
kisaca gaf yapmak denilebilir. ornek olay:
gecenlerde bizim fakulteden mezun bi bayanla tanistim. okulla ilgili klasik muhabbetlere basladik. ardindan "bilmemkim vardi; asistandi..." dedi. ben de gayet sakin bi ses tonuyla "sizin zamaninizda asistansa simdi en az doc. olmustur" dedim. dedim ama ayni anda kadinin yuz rengi ve ifadesi hizla degismeye basladi. "aslinda oyle demek istemedim ..." demeye yeltendim ama nafile... pot kirdigimi kabul edip aynen topukladim...
