1980'ler ve 1990'ların ortalarına kadarki süreçte hayli üyesi bulunmuş olan gençliktir. yani biz.
blue jean'in, fast break'in, stüdyo imge'nin etkisi büyüktü. boyum kadar gıcır gıcır poster veriyorlardı. gel de asma. ac/dc mi ararsın?, scottie pippen mı ararsın?, bazıları için mesela samantha fox mu ararsın? uhuuu bi dolu şey. duvarlar gözükmezdi. nasıl da çirkin odalarımız vardı. ama sabah uyandığında boş duvarı değil de uçan bir jordan'ı görmek, pearl jam ile gözünü açıp, aklında müzikle uyanmak kötü müydü diye düşünüyorum şimdi o zamanlarıma bakıp : hayır kesinlikle harikaydı. iyi ki de o gruba üyeymişim.
Benim dolabımda hala pelin karahan asılı kavak yelleri döneminden beri. tabi ki hala çok sevdiğim için değil üzerinde el emeğim olduğu için kaldırmıyorum. *
26 yaşına kadar kendime ait bir odam olmadığı için astığım posterlere, 3 saat içerisinde annem tarafından darbe yapılıyordu.
Gerekçesi oturma odasında poster mi olur, misafir geliyor. ben de burada ben yatıyorum, nasıl oturma odası oluyor diyordum.
O zaman sinir oluyordum ama, şimdi mantıklı geliyor. *
elimdeki en iyi parça; fenerbahçe 96-97 sezon açılış posteri. Okocha, kostadinov, boliç, Rüştü, uche, högh..vs.
spor Gazetesinin biri 4 gün boyunca 4 ayrı parçasını vermişti. 4 gün takip ederek almıştım. her bir parçası yaklaşık yarım m2. toplam 2 m2 ye yakın bir poster. Astığımda bantlar tutamıyor ağır geliyordu. Parçalanmadan sakladım hala duruyor. ileride müzeye veririm belki.
ergenliğimin zirvesine denk gelmesi sebebiyle odamın 4 duvarını şamdan, paşa gibi dergilerdeki kadın fotoğrafları ve dışardan aldığım posterlerle donatmıştım. çocuğum olsa ve bunu yapsa sapık olacak bu çocuk derim içimden, gerçekten çok yazık...
