psikopatlık ile beyefendi kişilik arasında gidip gelmeme sepep gruptur.
hayatımın en güzel ve en karanlık döneminde dinlediğim (bkz: silence) ile her defasında tüylerimi, sanki kış ortasında ve gece yarısı karların üstünde bir başıma, yarı çıplak kalmışım gibi diken diken eden. içimdeki nefret ile karışık üzüntülerimi dışa vurma bahanem. ama ne iştir bir türlü çözemediğim ve yine her defasında sessiz kalmama sebep olan... sessizce ve bütün nefretim ile içten içe ağlamama neden olan.
müzik dünyasında tarzlarına trip hop denilir; ancak aynı kulvarda bulunan massive attack ve tricky'e nazaran çok daha farklı bir sound sunar dinleyiciye. farkında olmadan play list'inize girmişse grup hapı yuttunuz, o günkü mood'unuz ne olursa olsun, evinizin duvarlarında beth gibbons'un yankılanan sesi cezbedicektir sizi ve bütün akşam portishead fon müziği eşliğinde faliyetlerinizi yapacaksınız demektir. aklınızın derinliklerine hitap eden bu ses tüm karmaşıklığınızı bir anda çözebilcekmişsiniz gibi hissedirecek ve ilerleyen saatlerde her ne kadar depresif bir duruma düşme ihtimaliniz olsa bile beyninizi yoran tüm sorunların teker teker çözülebileceğini fark etmiş ve çözümlerinize ulaşmış bulacaksınız kendinizi, herne kadar iç sıkan ve alkole sevk eden bir yapısı olsada beth'in sigara içerken şarkı söylemesi bir tarafa roads, mysterons, sour times ve mourning air gibi melankoni dozu yüksek şarkılar sizi alıp müzik dolu düşsel bir ziyafete götürecektir ve müzik damağınızda hiç etkisini kaybetmeyecek, devamını isteyeceğiniz bir bitter tad bırakacaktır.
