modern hayatta yaklaşık 100 yıllık türk milliyetçiliğinin serüveninde gelinen son nokta, türk milliyetçiliği = kürt düşmanlığı sendromudur.
özellikle 1950'lerden sonra gelişen amerikan ve ermeni düşmanlığının yerini alan kürt düşmanlığı bugün hala türk milliyetçiliğinin beslendiği ana kan damarıdır.
kurgusal olarak osmanlı-türk öykünmeci bu milliyetçilik tarih sayfalarının biraz daha aralanmasıyla özellikle modern kesimde osmanlı öykünmeciliğini yitirmektedir.
"etrak-ı bi idrak", osmanlının genellikle türk'ler için kullandığı aşağılayıcı bir nitelemedir. bu gerçekliğin bugünlerde daha çok tartışılır olmasının sebebi ise yeni yapılanma sürecinde sertleşen iktidar çatışmalarının yönünün yeniden osmanlıcılığa kaymasından kaynaklanmaktadır.
cumhuriyetin kuruluşu yıllarında bölgede nüfsun çok seyrelmesi, kalanlarında genellikle türk'ler olması cumhuriyetin kurucu öznelerini türklere yöneltmiştir. oysa bu öznelerinde türk'leri o dönemde pek sevdiği söylenemez. işin garibi bu cumhuriyetçilerin bir çoğu dönmelerden oluşmaktaydı.
dolayısıyla bu dönme türkler, anadolu türklüğünün gerçek tarihsel bağlarını keserek yeniden kendilerine uygun bir türklük yeşertip ürettiler. bugün üzerinde tepinilen türklük, malesef tarihinden koparılmış uydurma bir türklüktür.
yeniden ve yeniden osmanlıcı türkçülük mimarlığı yapmak,yeni toplumsal dizayncıların uzun süreli işine yaramayacaktır.
türkler, canalıcı bir şekilde tarihlerine bakmaya başladılar çünkü.
osmanlının "etrak-ı bi idrak" kavramını zeki ve çevik yaparak malesef ulus yaratılmıyor, yaratılanda işte böyle sakat oluyor.
