popüler olduğu pek doğru olmayan bir olgudur. bir insan neden yalnız olmak ister ki?! hadi anlarım, bir müddet insanların dertlerinden bunalmışsındır veya kafanı dinlemeye ihtiyacın vardır ve dersin ki 'işte yalnızlığı bunun için seviyorum.'. bunu anlarım ama bir insan neden tamamen yalnızlığı tatmak istesin ki? bunu isteyen insana şunları sormak isterim;
-sen en mutlu anını yaşarken yanında kimseye ihtiyaç duymadın mı?
-sen en hüzünlü anlarında yanında bir çift el ihtyacı hissetmedin mi?
-sen, sana acayip komik, neşeli, şen şakrak gelen anları yaşarken yanında seninle kahkaha atan bir yüz görmek istemedin mi?
şahsen ben yalnızım, evet. ailem var yanımda ama benim yalnızlığım öyle yanımda cismen olarak bulunmayanlar yüzünden değil. tam tersi, benim yanımda olup bana yalnızlığımı her an hissettiren kişiler, kalabalık yüzünden. yalnızlığı anlatmak bu kadar basit değildir. ama benim ifade ettiğim yalnızlığı çeken anlar ne demek istediğimi. uzun lafın kısası; yalnızlık asla keyifli ve güzel değildir.
yalnızlık, öyle popülaritesi olan bir şey değildir. eğer kişi yalnızlıktan hoşlanıyor ise, en fazla 1-2 hafta tek başına vakit geçirmek isteyen bir kişidir büyük ihtimalle. örnek verelim, "adamın bankada dolu parası var ama o akşam cüzdanı boş. büyük sorun değildir bu. ertesi sabah en yakın bankaya gidip, çekersin paranı".
ama gerçek yalnızlık şöyledir. "bankada, çekmecede, cüzdanda, cepte paran yoktur. çaren yoktur".
