kendini üniformaya bürünmüş bir robot değilde, hassasiyetleri olan, yeri geldiğinde bir baba ya da abi şefkati gösterebilmeleridir. mesela kiramı ödeyemiyorum, çocuklarımın yüzüne bakamıyorum deyipte bir çatının tepesinde çıkan birini ikna edip, aylarca karakolda toplanan para ile o şahsın kirasının ödenmesidir, çoluğuna çocuğuna bir kuru ekmekte olsa götürebilmesi için, sağlam bir işe yerleştirilmesidir.
ya da kendisini terk eden sevgilisi yüzünden uçurumun dibine dayanmış bir liseli kızın ölmemesi için, kendi hayatına riske atarak, kolunun çıkmış olmasına rağmen kızın elini bırakmamasıdır.
edit: polisin görevidir ayrıca, ekstra bir durum değildir, çünkü onlar yeri geldiğinde ölmek için vardır, bunun bilincindedirler.
sonra kıskançlık krizine giripte eşini çoluk çocuğun önünde vuran bir adamın pişmalığına ortak olurlar, o cani, o belki de karaktersiz adamın iki damla gözyaşına diner öfkeleri, sonra çocuklara döner yüzleri, annesi babaları tarafından katledilmiş, biçare çocuklara... bir kurşuna bitirmek ister o cani adamın varlığını ama yapamaz, çünkü o ağlıyordur, pişmanım abi diyordur, omzunuzda ağlıyordur çünkü... her ne kadar canide olsa, ölmeyi gerçekten haketsede yapamazsınız.
sonra tinerciler... her köşe başından kovalanan, şu koca dünyaya fazla gelen, sözüm ona suça itilmiş çocuklar... onlar baba bilir polisleri. ayazda belediye gelir, sokakta kim varsa bir çorba içimine alır spor salonlarında toplar herkesi, ayaz bitince salıverirler yine. ama bu çocukları görmez belediye, projektörler üzerine yakılır bir ayazda;
durumundan sonra, o ayazda ölüme terkedilirler. sonra bir ekip otosu yanaşır yanlarına, hepsi alınır karakola götürülür, önce yemek, sonra imkan varsa duş ettirilir. sonrada güzel bir uyku çekecekleri yer ayarlanır. genelde nezarethane olur ancak yatıracak başka yer yoktur. her kanı bozuğun, her karaktersizin uğrak yeri olan o nezarethaneler, pardon bekleme odaları, artık moderniz, nezarethane kalmadı, oralar bekleme odası idi pardon. * işte o odalarda misafir edilirler, çocukluklarını yaşayamayan ve hiç kendine ait odası olmayan bu itelenmiş çocuklar bir an olsun nezaretlerde çocukluklarını bulurlar. ilgi görmenin nasıl birşey olduğunu tadarlar.
sonra ayaz biter ve siz onları sosyal hizmetlere vermek istersiniz kabul etmezler, sonlarının yine sokaklar olduğunu bilirler, o kadar sıcak sarılırlar ki size, gözlerinin içine baktığınızda samimiyet okursunuz, karşılıksız bir minnet...
sevmemek için sebebler olduğu kadar, sevmek içinde çok sebeb var dostlar, insanız, hep insandık. herkese saygılar.
