Pokemon uğruna ağladığım ilk ve tek sanat eseri. Çocukluk duygularimi kullanarak gözyaşlarımı benden aldı.
Ki ben şu babam ve oğlum filminde herkesin salya sümük izlediği i sahneyi gülmekten karnima ağrılar girerek izledim. O ne lan öyle adam babasına koşuyo falan herkes salya sümük. Komikti lan.
aslında vaktinde pokemon'u izleyen nesil ben10 izleseydi onu da bağrına basar ve her platformda savunurdu. çünkü ben10 de gayet güzel ve akıcı, hayal gücü ile dolu bir çizgi film. pokemon'u izleyen herkes de bir mutluluk olur, fakat ben10'de ise tam anlayamadığım bir karamsarlık ve boğuculuk var. belkide çizimlerden kaynaklanıyor olabilir. fakat şunu diyebilirim ki ben10'i veya pokemon'u seven şüphesiz ki starcraft'ı da sever hatta 2sini alır oynar.
not: dün küçük kardeşimi ve misafirin 9 yaşındaki veledini aldım arka arkaya 10 bölüm pokemon izledik sıkılmadan. demek ki pokemon her nesle hitap edebilen bir çizgi film.
(bkz: tek kişiden tümevarmak)
'pikachuuuuu!' diyerek camdan atlayan çocuğun önderlik ettiği nesil ile masum görünüşü birden değişip içinden bir yaratık çıkarabilen neslin karşılaştırılmasıdır. Önderimizi kaybetmiş olsak da pokemon camdır. Pardon candır.
