hastalıklı ruhlara göre bir eylemdir. bakarsınız adam her daim aşık ama hiç kavuşamaz. ota boka aşık olup durur bu tipler. hüzünlü melodiler dinleyip, sürekli gözlerinde donmuş bir damla yaşla dolaşırlar. kimisi evlenir, barklanır, çoluk çocuğa bile karışır ama nafile hala ruhuna eziyet eder bundan acayip haz duyarak. artık hormonlarla ilgili bir bozukluk mu bilemiyorum.
bu durumdan hoşlanan insanlar da vardır. mesela platonik olduğu kişiyi elde edip, onu sevmeyen kişiye gidenler de var. *
edit : (#12059411) ve (#12059424) nolu entryler için "yazarlarına yürekten katılıyorum. bu kadar güzel anlatılırdı. yaşayan bilir elbet." dedi. valla da dedi.
acı çekmekten, ayrılığı yaşamaktan korkan insandır, sonuçta sevilen bu haliyle ne yakın ne uzaktır. o iç parçalayan kaybetme korkusunu hissetmez insan bu şekilde. hayaller ve hayaller biricik sığınak olur.
