yoktur, zamanla düşünceleriniz hafifler daha az hatırlarsınız ama o içinizde bir ukde olarak kalır. unutamazsınız. aradan yıllar geçer ve tesadüfen bir yerde rastlarsınız ve onu ilk gördüğünüzde hissettiğiniz o heyecanı, içinizin yanmasını hissedersiniz. işte o an anlarsınız, ne unutabilmiş ne de yerine birisini koyabilmişsiniz. sadece zamanla aklınızda, düşüncelerinizde hafiflemiştir, kalbinizde ise yeri hep aynıdır. yıllar önce açtığı o yara hala kanamaya devam ediyor ama farkında değilsiniz. unuttum diyorsunuz başka şeylerde teselli arıyorsunuz kendinize ama bilmiyorsunuz ki o artık sizin bir parçanız oldu. nasıl söküp atacaksınız? bir uzvunuzu kesebilir misiniz? onu da böyle unutamazsınız. yolu yok, boşuna kıvranmayın, böyle yaşamaya alışmaya çalışın..
yoktur. yani yöntem sayılır mı bilemem ama artık hiç görmemeye başlayınca aklınıza gelmiyor bi süre sonra. öbür türlü zor.
ben 2 yıl aradan sonra gördüm geçenlerde, 5-6 ay kadar önce yolda yürürken. böyle nasıl desem, onu görünce bi karın ağrısı eşliğinde beynim sanki onun etrafındaki her şeyi flulaştırma filtresi uyguluyor gibi hissediyordum, yanında uzaylı belirse geç fark edecekmişim gibi. o gün görünce yine hissettim aynı şeyi, sonra hala mı diye kendime kızdım. 4-5 saniye elim ayağım birbirine dolaştığı için ne yapacağımı şaşırdım, en sonunda beni görmesin diye yolumu değiştirdim. bu eziyeti ruhu bile duymamış biri için yaşamak cidden garip ya. daha doğrusu trajikomik. bi de tamamen şansa çekilmiş, o an alelacele poz verdiğimiz bi fotoğrafımız var. bilgisayarın derinliklerine sakladım. bakmasam da silemedim, duruyor öyle.
Her şey karşılıklı iyidir sözüne inanmaz hala saçma sapan hayaller peşimde koşarsan zor. Zaten duyguları yok etme yöntemi yoktur. Zamanla hatırlamaz hayatın başka akıntılarına kapılırsın.
