ülkenin içler acısı durumunu klavye başında ekran karşısında takip eden, gerekli sözleri gerektiği gibi söyleyen, haklı mücadelesinde varolmak isteyen fakat kendini çaresiz hisseden yazardır. ne yapacağını bilmez haldedir. elinden gelen tek şey sanal bir ortamda gaz sözler söyleyip her türk genci gibi gaza(serdar ortaç ı andım burada) gelmektedir. tahminim şudur ki bu arkadaşlar yumruklarını sıkmış, ağlamamak için kendilerini zor tutmaktadırlar. çok duygusal bir dönemden geçtiği halde üzerlerine giydiği çaresizlik onu bu hale getirdi. bence bir an önce harekete geçmeli. aksi takdir de bazı şeyler için geç kalmış olabilir.
Sağlam bir liderin çıkmasını bekleyendir. Kör değildir, görür. Sağır değildir, duyar. Ama güveneceği birini bekler.
Bir lider çıkarsa onu izleyecektir. Kimbilir, belki o lider kendi içinde bulunduğu grubun içinde kendi olacaktır. Yazmak küçümsenmemeli. Çünkü hala çevremiz sağırlar ve körler birbirlerini ağırlarken onların kulaklarını ve gözlerini açmak da verilecek bir mücadele örneğidir. Yanması için ufak bir esinti bekleyen kor gibidir. Bizim insanımız kendisini yok etmek isteyenlere karşı defalarca onların oyunlarını bozarak ayakta kalmasını bilmiştir. Düşmanlarımızın bizi sevmemesinin en temel nedenlerinden biri de budur. Çünkü, yeryüzünde kendisini ortadan kaldırmak isteyen güçleri bu kadar hayal kırıklığına uğratmış bir millet daha zor bulunur. Kendi küllerimizden defalarca yanarak güçlü yangınlarla etrafını saran cendereyi yakabilmiş bir milletin mensuplarıyız. Gün gelecek o ateş yeniden yanmasını bilecek. Yeter ki biri yan desin.
(bkz: zimbabveye ye laf edip hala türkiye de yaşayan insanlar) ya da (bkz: müslümanlara laf edip hala hıristiyan olan insanlar) gibi 2 alakasız şeyi birbirine bağlayan birşey olmuş bu.
(bkz: yazmayalım da besleyelim mi)
yaptıkları sadece kendisini ilgilendiren duyarlı yazarlardır.
pkk ya laf etmeyip hala sözlükte yazan yazarlar gibi insanlıktan çıkmış, saçmalayan yazarlar değildirler en azından.
