novembre'nin arte novecento (1996) albümünün açılış parcasıdır.
bir sonbahar günü öğle vakti uykya dalar ve akşam üstü uyanırsınız. şaşkın bir halde etrafınıza bakarsınız. ve nihayet odanızda yatağınızda olduğunuzu anlarsınız. kalkıp yerinizden cama yönelirsiniz. perdeyi aralar dışarı bakarsınız. önce koyu bulutlara bakarsınız, sonra yerdeki sarı yapraklara. her yerin yağmurla ıslanmış olduğunu görürsünüz. saf hüzün dolar içinize, nefes aldıgınızda canınız yanar, iciniz acır. haykırmak gelir icinizden.
her dinlediğimde bu parcayı; babamı kaybetmişim de, acısından kendimi parcaladıgımı hissediyorum. hep uyandığım o sonbahar akşamı geliyor aklıma..
From a timeless rail leaves a train to the stars
Blue of sad tunes filtering the door
Introducing the loveless down
Emptied hearts pass me by through the mist
Hungry, longing for new eyes to tear
In this Carnival of brightless lights
Only the dissonant laughter of the clown
pioggia italyancada yağmur demekmiş,gerçekten derin çok derin bir şarkıdır kıyıda köşede kalmıştır ama çok önemli bir şarkıdır en azından benim için çok bi önem arz etmekte 8:06 saniye mest olarak dinledim bu şarkıyı iyi ki müzik çalarımda karışık giderken denk gelmiş de tanıma fırsatı bulmuşum bu şarkıyı...
