evet hamidolar, hayatta en değer verdiğim şeylerden birisi de, sistem denilen çarkın dişlileri arasında ezilmeme ve bu sisteme karşı durmaktır. birazcık bireysel anarşizm; azıcık postmodernizm diyelim yani.
bir vakitler, "pink floyd diye bir grup var abi; direk senin tarzında müzik yapıyorlar; adamlar anarşist ruhlu; dinlesen çok seversin" diyen bir arkadaşım vardı. "iyi" dedim. "madem bu kadar övdün; torrentten beleşe indir de benim için cd'ye çek; senden alırım yarın" dedim ve gündelik işlerime devam ettim. neyse, ertesi gün elinde cd ile çıkageldi. o kadar zahmet etmiş; herhalde iyi bir şeye benziyor diye aldım ve evde dinledim.
aman tanrım bu ne salak müzik dedim lan; iki saat bir şeyler tıngırdıyor; şarkı sözü filan da yok; deneysel müzikmiş bunun adı; sikerler dedim; nağmesi olmayan melodiyi götüme mi sokayım afedersin deyip; öne çıkmış parçalarını internetten öğrenip, bunlara yöneldim. bunlarda modası geçmiş; barış manço melodileri gibi sıkıcı ve anlamsız sözleri içeriyordu. bir de anarşizm kokulu; okul şarkısı yapmışlar evlere şenlik...
her neyse hamidolar; pink floyd tanrı'dır filan deyince arkadaş; ben de bir bok var sandım. anarşizmine sıçtıklarım; kapitalistin önde gidenileriymiş. zaten sidi'lerini kırıp attım sonra, ehe.
