müzikte son noktayı koymuş, pink floyd'un geldiği son noktadır.
yaptıkları deneysel müzikler, coverlanamayan özgün parçaları ve david gilmour'un muhteşem sesi ile beraber gerek syd barrett, gerekse ertesi dönemde çok başarılı müzklere imza atmış pink floyd gerçeğidir.
anarşizmin ve duygusallığın doruklarında yaşattıkları müzikaliteleri için ne kadar minnettar olsak azdır kendilerine.
göreceliliğin dibine vuran deyiş. progressive sularda gezen biri king crimson der, bazısı olayın akademik, grupsal tarafına hastadır beatles der. malum diğeri çıkar sen zeppelin'i adam akıllı dinlememişsin der. black sabbath ve ozzy icatçı diyenler de çıkar. pop rocksa konu, fleetwood mac sanatsal tavrıyla kafadan ayrıcalıklı diyenler türeyiverir. mazallah boku yer işin içinden çıkamayız.
grupları kendi hallerine bırakmalı, her çiçekten bal alarak(değişik tatlar) enli benli senli olmamalıyız gruplarla. unutmamalı ki, floyd müptelası dostun beatles'a sonsuz saygısı var.chuck berry dinlerken kendinden geçmiş yıllarca. kasmayalım vaziyeti tek isme indirgeyerek. işin bir de sonsuz haz kaynağı olarak; caz,klasik müzik ve new age tarafları da var. görmezden gelmeyelim, gelenleri uyaralım.
bu başlığın tek olumlu tarafı ne zamandır floyd dinlemediğimi bana anımsatması oldu. ummagumma dinlerim artık.
