harika müzik yapan bir grup hele o fotoğraf şarkısı yok mu beni benden alıyor, genellikle ankara da sahne aldıkları için ankara ya sempati şey ettiğim hede.
behzat ç dizisinin bölüm sonu müziklerinde '' bu şarkıyı kim söylüyo biliyonuz mu la '' dediğim behzat ç sayesinde dinlemeye nail olduğum güzel müzikler yapan grup.
Siyah beyaz, fotograf, anlıyorum, olsun, gündüz yüzlü kız güzel sarkılarından bir kaçıdır. Behzat ç ile ün yapmış olmakla beraber ankara dolaylarında iyi bilinen bir gruptur. Bir dönem trafoda çıkarlardı.
sabah bir telaşe uyanıyorum. gözlerimi zar zor açıyorum. zaten hava aydınlanmadan uyanmak kadar zalimce bir şey yok bana kalırsa, bana yapılacak.mutsuz uyanıyorum zaten çoğu sabah. kalkamıyorum. kalkmak zorunlulugu daha çok basıyor bogazıma.
giyiniyorum hazırlanıyorum. evden bir hışımla koştura koştura, servise yetişmeye ... stajer olarak bulundugum fabrikada, sahayı gezen tek kadın mühendis oldugum için, sanayi amcalarına selam vermem günaydın demem yadırganıyor. şaşkınlıkla bir günaydın cevabı alıyorum.
''olan biten bir çok şey anlamsız gelir dünyaya..''
sabah henüz 06.50, oturuyorum boş bir koltuga. hiç kimse hiç bir zaman ''bayan(!)'' oldugum için yanıma oturmayı tercih etmese de, yan koltuguma çantamı koymuyorum. ne olur ne olmaz. insanlara kapatma kendini kızım,mühendis olmak için öküz olma egitimini fakültede veriyorlar zaten biliyorsun bunu,sakin ol heyyy... onlarla beraber çalışıyorsun. etrafında hep onlar var. bak beraber aynı iş yerini paylaşıyorsunuz. sakin ol kızım. etrafında bu adamlar. bu sakallı. bu aptal. bu kendini begenmiş.küçük dağların en makul sahipleri. paşalar. kendini bir bok sanan.kendini insan sanan. adam sanan. sakin o-l! bir avuç mühendis kafalı mühendis.
''küçük yolların kahramanı, büyük yolların şaklabanı'' (bkz: yoluna baş koy)
fabrikaya geliyoruz. etraftaki metal kütüklerin sıcaklıgını, organizenin soguk rüzgarı taşıyor. işçiler vardiya degiştiriyor. sabahın sekizi. yorucu bir sekiz saat bizi bekliyor. iniyorum servis otobüsünden. baretimi almaya mühendisler odasına, tüm mühendislerden önce koşuyorum ki, kimseyle konuşmak zorunda kalmayayım. baretimi önlüğümü kapıp, hemen sahaya koşuyorum. orada benden sorumlu üç mühendis abim var. benimle ilgilenenin izinli oldugunu ögreniyorum. üzülüyorum. ''bu gün de bok gibi geçecek desene'' evet..
benimle kısa boylu tıknaz ve kel bir adam ilgileniyor. ne sorduysam, hayatımda hiç bir derste görmediğim cevapları veriyor. bunalıyorum. ama ö-ö-yle degil! diyecek oluyorum, laf yiyorum.
kuledeki tekniker abi ''eaah bu erkek mesleeğaa ne işin var burdaaağ'' diyor. bozulmuyorum. direniyorum.kendimi sakinleştirmeye çalışıyorum. susuyorum.
''gittikçe yükselen haller içindeyim ,insandan örülmüş duvarlar içindeyim..'' (bkz: bak)
öğle arası gelip çatıyor. yemekhaneye geliyorum. yemekhane çalışanlarına kimse ''kolay gelsin'' demiyor. (bunu üçüncü günden sonra yadırgamıyorum).benim ''kolay gelsin''im, 32 baretli kafanın, tabldotlarından kalkmasına neden oluyor. (bunu üçüncü günden sonra yadırgamıyorlar). vay anasını satayım, işçiye sen işçisin akıllı ol, adam ol, öyle her lafa girme, bizim masamıza oturma, bizim yemegimizden yeme, bizim sigaramızdan içme deniyor.lan diyorum. yok diyorum. yok yok diyorum. ne diyeceğimi bilmiyorum.
öğleden sonrası,rutin. elime bir dosya veriyorlar. oturuyorum. başlıyorum özetlemeye, arada çaycı mustafa abi çay getiriyor. nefes almak iki lafın belini kırmak, kendi sesimi unutmamak için, mustafa abinin yanına gidiyorum.böyle böyle saati beş ediyorum, servise geri dönüyorum.yorgun argın, gene boş bir koltuga oturuyorum. ayaklarım, o erkek botlarının içinde ezilmişlikleriyle sıkışıyorlar. daha da büzülüyorlar. botların tanesi beş kilo oldugundan, ayaklarımı kaldıran bacaklarım sızlıyor. bağdaş kuruyorum koltukta ki ayaklarımın bacaklarımın sızısını duymayayım.
aynı bulvardan dönüyoruz. aynı sokaklardan geçiyoruz. ve aynı eve dönüyorum. aklımdan bir ton şey geçiyor.
hayır diyorum düşünme onu, boşver düşünme. üzülme. yaşadıklarını. yaşadıklarınızı. ne var? düşünme..
ne olacak düşününce, beynimde fikirler uçuşuyor, fikirler kalbimin oldugu iddia edilen sol gögüs boşlugumdan ruhumu çekiyorlar. nasıl bir üzüntü bulutudur,her yer günlük güneşlik de sanki bir tek bana yagmur yagıyor.
''yorgun gecelerin ardından hep aynı yere dönerken ıslak sokaklar boyu düşündüm..'' (bkz: olsun)
iniyorum servisten. eve dogru ilerlerken insanları izliyorum. telaşlı, bir yere koşturan, bir şeyler satmaya çalışan, bir şeylere dilenen, bir şeyler alan, bir şeyler yiyen, alışveriş yapan insanlar.. yıgınla.. bunca insanın içinde, soguk daha bir harlanıyor. yüzümün bir tarafını hissetmiyorum. ama bunu o kadar önemseyecek durumda olmamalıyım ki, kafam da hala o var. onun silueti. o olsa üşürdük. ama bu eylemi en azından ikimiz yapmış olurduk. ben .. gene ben.. bir tek ben.. yapayalnız degil. düşünme diyorum. geç diyorum. abartma diyorum.. diyorum da... şu beynime söz geçiremiyorum.
''Beynimi kemiren birşeyler var ki nedensiz sorgusuz giriyor kafama..'' (bkz: anlıyorum)
eve dogru yavaşça yürüyorum. sanki ne kadar yavaş yürürsem o kadar iyi olacak, kafamdaki fikirler benden uzaklaşacak, en azından eve vardıgımda, bu fikirler olmasın bende. geçsin gitsin istiyorum.hava iyiden iyiye kararıyor. eve gitmek için dar bir çıkmaza giriyorum.. bu sefer, en yakın arkadaşımla aramın nasıl bozuldugu, hatalarım çarpıyor yüzüme. kurtulamıyorum kendimden. fikrimden.
''Şehrin karanlık sokaklarında,Donu düşük çocukların yaptığı,Kağıttan bir gemiyim,Yüzüyorum, yüzüyor muyum,Bilmiyorum, bilmiyorum ..'' (bkz: fotograf)
en son eve girecekken, zile basıyorum. aman be diyorum. batsın. arkadaşı sevgisi dostu işçisi mühendisi.. aman be batsın.. ben kabugumda yalnızım. mutsuz da olsam, kendimden başka derdim yok.
''dışı sevda içi zindan değilim artık..'' (bkz: berrak)
güzel müzik yapan grup. müzik kariyerleri behzat ç.den önce ve sonra olarak ikiye ayrılıyor artık sanırım.
olsun, iyi ki de behzat ç. ye müzik yapmışlar.artık daha çok biliniyor ve dinleniyor. biz sizi paylaşmak istemeyiz ama yine de severiz. *
behzat ç. sayesinde deli gibi sevdiğimiz dinledikçe behzat ç.'yi andığımız grup. hiç dinlemeyen birine ilk önce olan biten'i dinletin. sevmezse ağzına vurabilirsiniz.
bi tane bile boşları yok adamların. zamanında ankarada saklıkent'te dinlemiştim. solistleri cem aşırı sinirli bi abiydi. hala öyle mi bilemem. zira insan yaşlandıkça durulur. evet.
