bir bisküvi markasıydı. sarı kolayla çok güzel giderdi. aklıma memleket ziyaretimde mahçup olmamak için önüme bisküvi koyan merhametli büyüklerim geldi.
Kimi zaman çekirdek aile kimi zaman akrabalarında dahil olduğu dışarda yapılan yemeli içmeli açık hava aktivitesi. Birlikte oyun oynamanın yanında bol bol sohbet etme imkanı vardır. Müzikseverlerin ve haber takipçilerinin imdadına radyo yetişir.
Valla eskiden yapılan pikniklerle bugünküler çok farklı.
Piknik aslen bir şehirli adetidir. Kentin kalabalığından, betonundan ve boğuculuğundan bunalan insanlar doğada huzur bulmak için bu aktiviteye girerlerdi.
bunu neden anlatıyorum. Çünkü eski pikniklerde buradaki birçok entry'de lafı geçen mangal yakılmazdı. Piknikler, mangallarda et, kanat, sucuk, köfte pişirilip ortalığın dumana boğulduğu bir eğlence biçimi değildi. O zamanlardaki pikniklerde kuru yiyecekler götürülürdü. Kuru köfte, haşlanmış yumurta, Biber dolma, kısır, yaprak sarma, börekler, kurabiyeler götürülürdü. Çay bile genellikle evde demlenir ve o zamanlar çok moda olan termoslarla götürülürdü. Tabii o zaman Stanley marka termoslar hemen herkesin alabileceği bir fiyattaydı.
Ama sonra köyden kente göç arttıkça kentlileşmeyi başaramayan bu insanlarımız sayesinde piknik anlayışımız yavaş yavaş değişmeye başladı. Piknik'in adı bile "mangal" olarak değişti. Piknikte ateş yakıp et pişirmek ya da mangal yapmak; bir de çay demlemek yaygınlaştı.
Kimse alınmasın ama gerçeğimiz bu. Zaten biz de son dönemlerde pikniğe çıktığımızda mangal yakarız. Semaverde çay da demlenir. Ama ortalık dumana da gerçekten boğulur. Hele ki birkaç ailenin bir arada olduğu ortamlarda nefes almak bile zorlaşır. Sözüm ona hedef doğaya çıkıp temiz havaya doymak iken hedef tıkınmaya evrilmiştir.
