evet hamidolar, neredeyse sevişmekten soğuyacaktım bak o kadar diyorum lan. neyse geçen yine sevişiyorum bir tanesiyle. birazcık melankolik, gotik filan değil ama kızıl saçlı bir hatun. neyse işte piercing'i bilmiyor muydun, bilerek niye seviştin diyeniniz çıkabilir ama o kadar zor durumdaydım ki, bunu göz ardı ettim. aslında sevişirken dahi ilkeli biri sayılırım. nefes alsın, yok kese kağıdı filan diye düşünen sığırlardan değilim anlayacağınız.
neyse işte, ön sevişme safhasında her şey normal başlamış, öpüşürken dahi gözlerimiz kapalı, malum "son"a doğru yelken açmışız gidiyoruz. nasıl bir film ki bu sevişmek, tekrar tekrar izlemekten, başrolü oynamak istemekten cayamıyoruz. doğanın kanunu filan cart curt ama dokunurken, oynaşırken bazen rasyonel olarak, kendimi dışardan düşünüyorum, varsa aynalara bakıyorum da bi' acayip bi' durum oluyor. tıpkı jean-paul sartre'ın bulantı'sı gibi. "saçma" felsefesi de bence sevişirken düşünülmüştür.
neyse sonra böyle elim oralara buralara, fütursuzca uzanırken daha önce fark etmediğim ama mesela dilindeki piercingden tahmin edebileceğim başka piercingler yoluma çıkıyordu. çok heyecanlandım. yani heyecanımın sebebini de şimdi çözüyorum. "bu piercingleri buraya nasıl takdırdı monako" telaşıydı bu. elbette namusum değil ama bu nasıl bir zihnin ürünüdür, bu göğüs uçlarına piercing, göbek deliğine, genital bölgeye piercing filan. iyice keyfim kaçmıştı tabii.
yine de sevişmeyi bırakmak istemedim ama bu tuhaf takılar insana doğal olmayan aşırı iğreti bir görsellik gibi geliyor. sevişmek o kadar ilke ve doğal bir şeyken bu piercingler bana, ne bileyim bir karşı cinsle değil de canlı olmayan bir şeyle seviştiğim hissi uyanırıyordu. tiksine tiksine sevişip nihayet sonuna kadar geldim.
madem dedim sonraları, modern toplumun bireyi olarak sevişmenin önündeki tabuları yıkmak istiyordum, o zaman neden piercinge karşı bağnaz bir önyargı beslemekten kurtulamamıştım.
cevabı basitti; gelenekselcilik insanda olmaz, insana sonradan kazandırılır.
