gayet normal bir davranıstır. kendisini ben peygamberim diye tanıtan bir kadın vardı bir kac ay önce bizim mahallede onu hic sevmiyordum ben mesela. sonradan öğrendim deliymiş. zaten ondan sevmiyomusum bunu anladım. aksi durumda olur mu hic canım sevmeyen delidir.
dine olan saygıyla açıklanamayan durumdur. peygamberi kötü "eleştirmek" kişinin dinine hakaret değildir.* hakaret oluyorsa, birilerine dokunacak diye bu dünyada hiçbir şeyi eleştirmeyelim. bu mümkün değil. inanca veya inançsızlığa saygısızlık onu yaşayamadığı ölçüde ortaya çıkar. asıl inanmayanları kendince zorla imana getirmeye çalışmak, ya da senin dininden olmayanların ibadetlerini engellemek, aynı soyut düşünceye inanmadığı için kötü davranmak saygısızlıktır.
mantıksız bir durum. inanç kalple ilgilidir ya da bir başka deyişle açıklanamayan bir beyinsel aktivitedir.bu durumda mantık aramak gereksiz. inanıp inanmamak bizim elimizde, tıpkı saygı duymak gibi. eleştirmek ise sevmemekten öte bir durum. bu durum saygı çerçevesi içinde başarılabilirse, gayet normal karşılanması gerekir.
genellikle hz. zeyneb ile hz.muhammed' in evlatlığı hz.zeyd ' in boşanmasının, tarafların rızası ile ve henüz hz.muhammed'in sözkonusu evliliği ne diline ne de aklına gelmemişken gerçekleştiğini bilmeyip, bunu "evlatlığını eşinden boşandırtma" şeklinde yorumlayanlar-iyimser bir tahminle okuduğunu anlamayanlar- tarafından duyulan histir.
-savaşlarla ilgili zihin sefaletini ortaya koyan açıklamalara ise bu ilk cümledeki çuvallamalarından sonra girmeye lüzum yoktur, zira o mevzu daha kapsamlı bilgi edinimini gerektirir-.yine bu his işkembe-i kübradan konuşup, tecavüz kelimesiyle onun adını yanyana yazan müfteriler tarafından hissedilir.ve tekrar bu his, nihat genc'in cuk oturan ve yine iyimser bir ifadeyle yarı aydın dediği tiplerin mitoz bölünmeyle çoğaldığı bu türden ortamlarda aklına geleni başkalarının mültefit olabileceği şekle sokmak için çırpınarak, az bilgi bol sosla yazı yazanlarca sahiplenilen histir. sevmediğini söylemek için aşk derecesinde bir arzu duyup, "hakkında da birşey bilmiyorum, ne desek şimdi, birden fazla evliliği oldu, bir de savaşlar vardı galiba neyse Allah ne verdiyse kolaj yaparım. herkes benim gibi kulaktan dolma biliyor zaten" diye düşünenler tarafından, bu arzuyu tatmine vesile uyduruk gerekçeler bulunmasıyla ibraz edilen histir aynı zamanda.
bu türden hislere gerçekten sahip olanlara 'bir kimseyi herkes severse o kişi münafıktır, bir kimseden herkes nefret ederse o da münafıktır' düsturunu hatırlatmak yeterlidir. yani gayet tabii karşılanması gereken bir histir. ancak bu hissi gubidik gerekçelere dayandıranları sınıfta bırakıp en baştan başlatmak, hadi çoçuğum başla bakalım "ikra" demek gerekmektedir.ve nihayet bu his karşısında, onu sevmemekten ötürü sevilmemekle ödüllendilenler olarak necip fazıl'ın "sadece senin dininden, hak olan yolundan, tek olan kapından nefret ettikleri için, nefret edilmek bana ne muazzam payedir!" cümlesini not düşüp, yüzde tebessümle ekran başından ayrılmamız icab eder.
dogmalara inanmayan, aklını öne alan, bilimin ışığı altında akıl ile yolalan, akıl ile sorgulayan ve bu yüzden de peygamberlerin din adı altında kurduğu somuru düzenlerini kolaylıkla görebilen kişilerin genel duygusudur.
aklını kendine rehber eden bir insan, subyanci ve batil inanc sahibi bir katil ile peygamberlerin konumunun eşdeğer olduğunu bilir.
aradaki tek fark: sıradan bir katilin bu erdemsizlikleri kendi menfaati doğrultusunda yaptığı, oysaki peygamberlerin yine aynı suçları bu kez tanrısal bir görev kılıfında işlemiş olduğudur.
gayet normal bir tercihtir ancak fanatikleştirilmemesi gerekir, ki bu peygamberlerin tanrılaştırılmasından kaynaklanır. peygamberler de insandır ve tanrılaştırılmaları sakıncalıdır. ancak egoist insan bünyesi bu tarz bir yüceltmeyi kaldıramayarak bazı değerlere saldırabilir normaldir.
sevmemek bir tercihtir evet. ancak nefret kusmak, saldırmak mantıklı bir hareket değildir.
bu tarz hareketlere girişmiş fanatik insancık, delicesine eleştirdiği geri kafalı, örümcek beyinli insan müsveddelerinden farksızdır.
dinsiz kişiliktir, söyleme ve yasama hürriyetine sahiptir.
not: marx, sadece aptallar için bir ideoloji kurmustur, aslında kendisi yahudidir, dindar bir yahudidir üstelik. andaval avutucudur, marx ın yaptıgı. yahudi sitelerine girerseniz marx ın ne olup olmadıgını okursunuz.
din sevmeyen insandır. söyleme hürriyetine sahip midir tartışılır. zira sorsanız danimarkalı karikatüriste belki o da sevmiyorum kardeşim sevmediğimi de böyle ifade ediyorum diyebilir. biz de oturup da tabi canım senin hakkın hürriyetin bu diyemeyebiliriz. o yüzden sevip sevmemek kişiyi ilgilendirir ama öyle her ortamda bik bik ötmesinler kimsenin asabını bozmasınlar.
her insanın en doğal hakkıdır. kimse kimseye sevmek zorunda değildir. seven karşılığını görür, sevmeyen de kendine göre hayrını görür. yeter ki, sevmediğine hakaret etmesin...
mazoşizmdir. pegamberler gelmiş, "ey insanlar iyi ameller işleyin, kötülüklerden kaçının ki Allah sizi sevsin. Yüce makamlara çıkarsın. sizi zaten dünyaya halife göndermiştir. gelin bunları * yapın ki sizi meleklerin de üst seviyesine, en üst seviyeye * çıkarsın. Bunları yapmazsanız sizleri hayvanlardan da aşağı seviyeye * düşeceksniz." mesajını vermiş. ama insan peygamberleri sevmeyip getirdiklerini inkar da ederek kendine o seviyeyi bilerek veya bilmeyerek yakıştımış/yakıştırmakta ki bu da zaten insanın kendisine hakaret edilip, ıztırap çektirmesinden hoşlanması oluyor ki bunun da adı mazoşizmdir.
yaşayıp ölmüş peygamberlerin modern dünyada yaşayan bir insanın günlük hayatını ne derece etkilediğini merak ettiğim durum. hayır sanki yemesinden, içmesinden de bu adamlar sorumluymuş gibi geçmişe bok atma hastalığımızın her zaman depresif olduğunun sonucu her halde.
her çağdaki zaman o dönemin insanlarını etkiler. belki o zamanlarda çok doğal gelebilecek yöntemler, uygulamalar şimdinin modernite zamanında vahşice kabul edilebilir ama asla bugünün düzeninde pay sahibi olarak adledilemezler yapan da zaten embesildir.
birsürü şunu yaparsan dinden çıkarsın seçenekleri vardır hani, fazla kasmamak lazım deriz çoğu için, çünkü aslında sadece günahkar yapar* kişiyi*. ama öyle omurga konular vardır ki, haşa afaroz eder seni, neye uğradığını anlayamazsın mazallah.
evet, işte bu başlık onlardan dır, kesinlikle tövbe gerektirir !
kişinin tercihidir ve kimseye bu konuda eleştri hakkı tanınamaz. o peygamberleri yaratan bile hz.muhammed'e ne dedirtiyor;leküm diniküm veliyedin. 'senin dinin sana benim dinim bana.'
imanın şartlarından biri "resullere iman"sa eger, imansız bir insanın içinde bulundugu durumdur, ne var ki kendi tercihidir, karışılmaz, karıştırılamaz.
