Bir gün Habib-i Kibriya (s.a.) Efendimiz Ümmü Seleme (r.a) annemizin evinde iken Cebrail aleyhisselam geldi. Resul-i Ekrem (s.a.) Efendimiz Ümmü Seleme annemize: "Ya Ümmü Seleme! Kapida dur içeriye kimse girmesin" dedi. O sırada Efendimizin reyhanı Hüseyin geldi ve birden içeri daldı, Rasûlullah (s.a.)'in boynuna atıldı. Efendimiz onu kucağına aldı, öptü ve sevdi.
Cebrail (a.s.): "Onu çok mu seviyorsun?"
Efendimiz: "Evet!"
Cebrâil (a.s.): "iyi ama, ümmetin onu öldürecektir!" dedi.
Efendimiz: (hayretle): "Demek onu öldürecek olanlar müminler!.." dedi.
Cebrâil (a.s.): "Evet! istersen onun öldürüleceği yeri sana göstereyim" (dedi ve gösterdi) (Oradan bir avuç kızıl toprak alıp getirdi. Efendimiz o toprağı aldı ve kokladı da)
efendimiz: "Bu toprak gam ve bela kokuyor" buyurdu. Daha sonra toprağı Ümmü Seleme (r.anhâ) annemize emanet olarak verdi)
"Ey Ümmü Seleme! Bu, torunum Hüseyin'in öldürüleceği yerin toprağıdır. Ne zaman kan haline gelirse o vakit bil ki Hüseyin öldürülmüştür" buyurarak ileride olacak hadiselere işaret etti.
