hiçbir bisküvinin petibörle aynı tadı vermediğinden ötürü yerini alamadığı muhteşem ikilidir. o kadar naiftir ki en mutsuz anında bile gülümsetebilir insanı.
pötibörün çaya doyma ayarını zaman zaman kaçırdığımız andır; çıkartınca anlarız ki o pötibör yerçekimine yenik düşen küçük emrah gibi boynunu büker, burada verdiği mesaj;
"abi, gidiyorum, hem de arkama bakmadan..."dır, hayatı çay fincanın dipsiz derinlikerinde son bulur.
asla vazgeçemeyeceğiniz, mükemmellimsi bir tadı olan ikilidir. kimine çocukluğunu hatırlatır. kiminede çocukça gelebilir ama biz olduğumuz müddetçe birbirinden ayrılayamacakları kesindir.
