bazen insanların söylediğinin aksine yapılması gerekendir. çünkü gerçek hayatta, "başarı hikayesi" temalı filmlerin aksine kazanan insandan çok kaybeden insan var. boş yere çekilen acıyı, sarfedilen eforu ve üzüntüyü en aza indirmek için çoğu zaman pes edebilmeli insan.
şu sıralar çok yapıyorum bunu ya.
pes ediyorum. ne kadar denersem deneyeyim olmuyor. gücüm kalmadı devam edemiyorum. deniyorum, inanın sonuna kadar deniyorum. istediğime ulaşana kadar. tamam diyorum bak oluyor her şey teker teker. bir engeli aştıkça yenisi ekleniyor. tamam hayat bu her şeyi elde etmek beni mutlu etmeyecek belki ama artık istediğim hiçbir şeyi elde edemiyorum. hayal kuruyorum artık. vazgeçmek kolay geliyor. vazgeçilmezim dediğimden vazgeçiyorum.
beni görüp beğenen ve bana telefonla ulaşan kızın yaşı 18 çıktı. aslında yaş farkı fazla değil ama arkadaş olarak kaldık. ama asıl sorun genç gösterdiğime mi sevinmeliyim yoksa bir fırsatı daha kaçırıp yalnızlığıma son gaz devam ettiğime mi üzülmeliyim bilmiyorum.
sonuna kadar savaşırsın, bazen bir duygudur bu savaştığın bazen insandır. bu savaşların çoğundan alnın akıyla çıkarsın tabi bazen yenilebilirsin. sonuç ne olursa olsun kim ne dersin her savaştan biraz daha güçlü çıkar insan. savaş dediysem kavga dövüş değil her hangi bir mücadeleden bahsediyorum.
bir sevdiğini morgda gördüğünde diz bağların çözülmesin diye verirsin mücadeleni.
ilk aşkının dudaklarında dudaklarını gezdirmeden önce heyecandan ayarlamakta güçlük çektiğin nefesini soğuk kanlılıkla solumaya çalıştığın gibi.
aynı hatun seni terk ettiğinde duvarları yumrukların ile parçalamamak için verirsin mücadeleni başarırsın belki gerçi sabah uyandığında her şey normalmiş gibi davranmaya çalışırken harcadığın çaba bir türlü tatmin etmez ama seni.
trafikte ilk kez polis çevirdiğinde üstüne bir de sarhoşsan, alkol aldınız mı sorusuna kelle olmana rağmen kenan ışık kadar ciddi bir şekilde "hayır memur bey" deyip kayan gözlerini her şeye rağmen sabit tutmak için verdiğin mücadeleyi ve daha nicelerini verirsin bu hayata.
bunlar pes ettirmez ama adamı hayattan. en azından beni ettirmedi şu güne kadar lakin dün anladım beni pes ettirebilecek tek bir şey var dünya da o da benim zira ben istemediğim sürece pes etmem mümkün değil. dünya da bir başına kaldığını anlarsın ama devam edersin yaşamaya, siktiğimin matematik vizesi sonucu için pes edersin ama her şeyden bir anda.
güçlü olmaya çalışmak için bile gücünün kalmaması, artık gözden akan yaşları dindirme gereği duyulmaması, acı çekmeye kendini teslim etmek... savaşmaktan bıkmak, her şekilde kendinizin değil bir şekilde sizinle oynayan tanrının kazanacağını farketmek, ve daha fazla çabalayamamak.. bırakmak herşeyi yarıda, hatta yaşamayı bile bazen...
i'm not living, i'm just killing time demek istiyorum......
bazıları için zor kabullenilecek durumdur, ama mantıklı olan da zarar görmeden bırakmayı bilmektir, hisleriyle hareket eden zaten baştan kaybetmeyi göze almıştır kaybetmekte yaşamın renklerindendir her tuvalde olması gerekir.
acının, sıkıntının en yoğun olduğu ve artık karşı koyulamaz bir noktaya geldiği anda kişi pes eder. savaşmaktan, çaba sarfetmekten yorulmuştur ve gücü kalmamıştır.
üzerinde uzun zamandır beyinsel, bedensel, duygusal veya düşünsel olarak çalışılan bir olgudan vazgeçilebileceğinin ( geçici olarak ya da olmayarak) anlaşılması üzerine gerçekleştirilendir. pes etmek ne kadar kafaya konarak da yapılmışsa ortada bir kayıp ve beraberinde getirdiği bir umut enkazı vardır. fakat çoğu kez umut yıkılıp, beyinle kalp bu enkazın altında kaldığından zihin ve beden bağışıklık kazanmış olup, yoluna devam etme cesaret ve gücünü bulabilmektedir kendinde.
