bir tuhaf insandır. ayrıca karakter sınırlaması bu zamana kadar kaç zenci hamurundan yapılmış uzun uzun başlığı sallandırmıştır bilinmez. kaç yazarın keyfi kaçmış, kaç tanesinin şevki kırılmıştır bu sınırlama yüzünden. "pencereden baktığında dışarıda kendisini gören insan" olacaktı. iki karakter lan.
camdaki yansımadan bahsetmiyorum. aynalardan da bahsetmiyorum. eli cetvelli öğretmeninin karşısında iki büklüm, elleri önünde birleşmiş öğrenciden hiç bahsetmiyorum. o eli cetvelli öğretmen, ne öğretmiştir?
insan bağlanan ve alışan bir varlıktır. bağlılığın boyutları ne kadar büyük olursa olsun, alışma faktörü devreye girdiğinde bütün tutku yavaş yavaş aşağıya düşmeye başlar. gökdelenin tepesinden atlayan depresyonkar gibi.
zor bir durum yalana maruz kalmak. yalan söylemekten daha zor. çok zor. bir de aslında insanları, dışarıdaki dünyayı fazla önemsemiyorsanız, durum daha da zorlaşıyor. nasıl bir tavır takınacağınızı, ne yapmanız gerektiğini kestiremiyorsunuz. kaçışta buluyorsunuz çözümü.
bugün yine göz göze geldik. yine karşılaştı gözlerimiz birkaç saniye. o yine sabırlıydı, sabırla dinliyordu karşısındakini. karşısındakiyse bir o kadar samimiyetsiz ve yalakaca anlatıyordu. yaşın getirdiğinden olsa gerek. aslında bu da bir kanundur. yakın görmekten kaynaklanır, yalakalıktan kaynaklanır.
ben karşısından geçtim, etrafında gezindim, gözlerine daldım. ben yine aynı şeyleri tekrarladım. ben ne yapacağım? bunu bir türlü anlayamıyorum. bu çok zor bir durum, ben giderek daha da kötüleşiyorum. hayatta karşılaşmalar var. ben de karşılaştım birisiyle, bir şeyle. "aşk" diyor içimdekiler. "hadi ya" diyorum. kendimden utanıyorum. kendime kızıyorum.
kısacası doktor, yavaş yavaş ölmeye devam ediyorum.
