penaltılarda hedefi tutturmanın futbolcunun ne kadar teknik olduğuyla ya da maçta ne kadar iyi oynadığıyla alakası yoktur. şansla alakası da pek azdır. penaltılara gitmeden önce maç esnasında kaçırılan bir gol, kurtarılan bir şut konsantrasyonu etkiler. hatırladığım 4 maç var ki penaltılar öncesi kimin galip geleceği konusunda çok rahattım.
1-) 2000 uefa finali'nda taffarel, henry'nin imkansız kafa vuruşunu çıkarttığı anda bu kupa bizim dedim.
2-) sevilla maçında fenerbahçe'nin 2-0 geriden gelip maçı penaltılara taşıması fenerbahçe'ye ciddi bir özgüven vermişti. o özgüven fenerbahçe'yi chelsea ile çeyrek finalde oynattı.
3-) türkiye-hırvatistan maçında son dakikada yediğimiz gole semih'in son saniyede verdiği cevap bizi penaltılara özgüven patlamasıyla taşımıştı. neticede tarihin en büyük zaferlerinden birini yaşadık.
peki bu neden böyle? gün içinde kafanıza takılan bir konu, bir sorun olduğunu düşünün. gün boyu rahatsız olursunuz. kafanızdan çıkmaz. dikkatiniz dağılır. bu dikkat dağılması, konsantrasyonunuzu da dağıtır. bu kafa dalgınlığından dolayı saçmalar, kaza bile yaparsınız. penaltı psikolojisi de böyledir. maç içinde geriden gelmek, penaltı kaçırmak oyuncuları etkiler. semih'in son saniyede attığı gol bize özgüven verirken, hırvatlar'ın bütün dikkatini dağıttı. penaltılarda topun başına bizim futbolcularımız şu dakikadan sonra bu maçı vermem kafasıyla gelirken hırvatlar lan son saniyede o gol yenir mi, kafamızı sikeyim moral bozukluğuyla geldiler. futbolda taktik disiplin kadar önemli bir şey varsa o da moral motivasyondur. taktik kadar moral motivasyonu sağlayan teknik direktörler o yüzden büyük teknik direktör olur.
