aslına bakarsan bu biraz itiraf gibi de olacak. ben, üniversiteye kadar, nispeten küçük bi şehirde büyüdüm. altın alırken tanıdık esnafa gidilen, hep aynı terziden kumaş alınan, semt pazarlarında bile domatesin mutlaka aynı adamdan alınacağı, "tanıdıklık" üzerine kurulu, hatır gönül ve samimiyet kelimelerinin hayat bulduğu küçük bir şehirde.
valideyle ister istemez dolaşırdık. validenin bıkkınlık veren pazarlık aşamalarından sonra, kendi kendime söz verdim: ben pazarlık yapmıycam ve eminim bi yerlerde benim gibi düşünen çocuklar da var. kimse pazarlık yapmazsa bi devrimi gerçekleştiririz.
temel mantık şu; küçük şehirde zaten satıcı mutlaka fiyatı indireceği için, 10 liralık malı 15 liradan satışa çıkarır. sonra da "senin hatırın için abla bunu 10 liraya vereyim ama inan olsun zarar ettim" gibi safsatalarla satışı gerçekleştiri. valide de pazarlıktan başarıyla çıktığına inanır, satıcı da zarar etmediği için mutludur. her iki taraf da bir dahaki alışverişe kadar bu rahatlıkla mutlu olurlar.
işte benim valide gibi çamura yatmayıp, 3-5 sefer o adamın dediği fiyattan malzemeyi alırsam, sonrasında adam zaten kendiliğinden normal rakamdan satış yapar diye düşünüyorum. herkes bu şekilde davranırsa, mallar gerçek fiyatını bulur.
ulen ne boş işlerin adamıyım ha. son olarak valide ve satıcının kıran kırana pazarlığı ve konunun akademik olarak incelenmesi için lütfen:
