Uçağım var, sabahın köründe kalktım bünyem alışık olmadığı için resmen bulanık görüyorum herşeyi. Gece yine sabaha kadar kabuslar gördüm. Haftaya geri gelmeyecek olsam ağlardım şuanda herhalde. Tek başına hayat mücadelesi tekrar başlasın kısa bir süreliğine bakalım.
8.10 da kalktım ve yapmur yağıyor. Normalde bu benim içimi daraltan bir şey ama ben ilginç bir şekilde huzur buldum. Çocukluğumun haftasonu kış sabahları geldi aklıma. Şimdi televizyonu açıp bir çizgi film bulmayı düşünüyorum. Fakat ailem yok. Biri başka şehirde biri artık bu dünyada bile değil. Sırf bu yüzden belki de saatlerce ağlayabilirim çizgi film izlerken.
Bir pazar sabahıydı,
belki yine sonbahar,
Gülüşmeler, kahkahalarla uyandım.
Babam yine kaynayan beyaz yumurtaları sarı yapmaya çalışıyor,
üzerine soğan kabuklarını doldurmuş.
Ailecek bekliyoruz
bilmediğimizden değil de sonucu merak ettiğimizde.
"Sen uyurken biz kardeşinle Afrika'ya gittik" diye başlıyor anlatmaya.
"Ormanda timsah tam benim üstüme atlayıp yutacaktı ki kardeşin tutup kuyruğundan fırlattı,"
"Aslan kafamı ağzına alıyordu ki kardeşin elleriyle çekti çıkarttı...."
"Ne, neden beni beklemediniz" dedim?
"Uyuyordun sen."
"Nasıl yani," uyandırmadınız da bensiz mi gittiniz?
"Denedik kalkmadın."
Bir sürü söylendim.
hayal bile olsa beni bırakıp gitmişler....
Belki küserdim de,
fillerin ormanda fareden kaçışını dinlemek olmasa....
koca haftanın en manalı sabahıdır aslında. hüzünle karışık mutluluk verir. 'koca bir haftayı geride bıraktık, bugün tatil ama yarın yeni bir hafta başlıyor' diye düşünür insan.
kahvaltısı sıkı edilmesi gereken günün sabahıdır ayrıca.
iş olmadığı için haftanın en mutlu ve en rahat sabahına uyanmaktır. ailecek rahat rahat kahvaltı edilir. ama saatler ilerledikçe pazartesi günü hatırlanır ve insanın tadı kaçmaya başlar. negatif hava eser.
