yoğunlukla satış pazarlama departmanında görev alanların içinde bulunduğu talihsiz durumdur.herkes haftasonunun rehavetiyle sucuklu yumurtasını yemiş atmıştır kendilerini sokaklara.siz elinizde bir bardak kahveyle ofiste allahım ne işim var benim burada diye sorarsınız mesai bitimine kadar.her pazar.
medya çalışanı için cumartesileri çalışmaktan daha eğlenceli olan durumdur. zira işler pazar günleri cumartesileri kadar yoğun olmamakta, hatta hiçbir şey olmamaktadır. bugünler genelde bürolarda film izlemek, müzik dinlemek gibi aktivitelerle değerlendirilir. sabahtan birkaç iş olsa bile öğleden sonrası kişinindir, o zamanı işyeriyle paylaşmak şartıyla...
cumartesi çalışmaktan daha keyifli daha motive edicidir. pazar günü çalışmak bir sanattır. öğlene doğru kalkıp gerine gerine göbeğini kaşıyarak mutfağa gidip misler gibi kahvaltı yapmak da neymiş. sabahın beşinde uyanıp işe gitmenin tadı paha biçilemez.
yaşamayan bilemez.
kendini intihar etme sebebidir.* sabahın köründe ayılmamış halinizle, börtlek börtlek olmuş gözlerinizle hayata şaşı bakmaktır, arada şaşırmaktir. *
bıktım be, bıktım. aaa!
soguk kis aylarinin pazarlarini sicak yatagimdan kalkmak icin fazla acimasizca,
Yaz aylarinin pazarlarini, bir terasta arkadaslarla bi iki biseyler icip sohbet edemedigim icin fazla zorlama,
Guzel ilkbahar aylarinin pazarlarini da, hersey yenilenirken hala ayni masa, ayni bilgisayarda, ayni sitatistiklerle ugrasmaktan dolayi fazla monoton bulurum..
genellikle tatilleri pazartesi veya salı olan kişiler pazar günü kıçını devirip yatan çalışanlara nispet olsun diye hafta içi de o kıçını devirip keyif çatar.
eziyetin en büyüğüdür. sabahın bir körü uyanıp bomboş yollara çıkıp işe gitmek fena koyar. perdeleri kapalı evleri görüp sıcak yatağında uyuyan insanları düşünürsünüz. pazar pazardır ve pazar günü çalışsanız bile esnersiniz, uyuklarsınız, oflayıp puflarsınız, sizi çalıştırıp evinde kıçını devirip yatan şahısları saygıyla(!)anarsınız.
açıkçası pazar günü çalışmak çok koymuyor. asıl koyan diğerlerinin çalışmaması. sabah yola çıkmışsın işe gidiyorsun. etrafta kimsecikler yok. siz bilmezsiniz tabi o durumu. ben de bilmiyordum çünkü. çalıştığım ilk pazar gününü unutamam. 'darbe mi oldu ulan , sokağa çıkma yasağı mı var, nerde bu millet' diye düşünmüştüm. korku içerisinde ilerlerken gözleri çapak dolu dershaneye giden öğrencileri gördüm. rahatladım. öğleden sonra telefonum çalmaya başladı. güne yeni başlayan arkadaşlarım uykulu bir şekilde 'şuraya gidelim mi lan' diye sorup 'çalışıyorum ben' cevabını aldıklarında adeta şoke olmuşlardı. inanamadılar. amacımı sordular. garipsediler. afedersiniz taşak geçtiler.
uzun süre cumartesi dışarı çıkmalarına ayak uydurmaya çalıştım. ama olmadı. bünye yorgun düşüyordu. ertesi gün az uyumanın da etkisiyle mor göz altıyla takılmak iş hayatımı olumsuz etkiliyordu. mecbur bıraktım. çektim elimi eteğimi istanbul gecelerinden.
izin günüm hafta içi. herkes çalışırken veya okuldayken ben izin yapıyorum. ne güzel değil mi? birlikte bir şeyler yapabileceğim hiç kimse yok. 'ne yapsam ne yapsam acaba? hımm. işe gidim lan bari' deyip haftanın 7 günü çalışıyorum. hee işimden memnun değil miyim? çok memnunum. zaten olmasam allah ın kulu yaptıramazdı bana. ama pazar günü niye çalışıyoruz ulan niye?
hadi şimdi sorun olmaz. kimsenin sorumluluğu yok üzerimde. ilerde evlenip sezercik gibi bir çocuğum olduğunda ne olacak? pazar günü sokağa çıktığında arkadaşlarının babalarıyla birlikte pikniğe gittiğini görünce gelip sorgulamayacak mı? sorgulayacak tabi. zeki çocuk o. babasının oğlu. sorduğunda, önce boynumu büküp hanıma bakıcam. hanım çaktırmadan ağlarken ben sezerciğe dönüp 'bunun sebebini anlamayacak kadar küçüksün yavrum' diyeceğim.
3 hafta da bir çalışsam da sinirlerimi zorluyan olmuştur. evet evet sinir bozar. çünkü kedilerin bile akşamdan kaldığı, köpeklerin araba lastiklerinin yanında yatarken kafasını kaldırıp ibnemsi bir tebessüm ile ' bugün işe gidilir mi be hacı' demesi zoruma gidiyor. kaldıramıyorum! köpeği sikip, kediyi kesesim geliyor. sonra anneme şikayetler geliyor; senin oğlan pazar sabahları sakin olduğundan hususi kalkıp, güzel kıyafetleriyle güzelim köpekleri sikiyo. satanist satanist tavırlar içinde. bunları istemediğimden, sakince caddeden karşıya geçip servisin gelmesini beklemek zorunda olduğumu biliyorum.
Pazar günleri çalışmayı seviyorum. Cuma günleri çalışmaktan nefret ediyorum. herkesin dinlendiği bir günde çalışmak herkesin sana olan ihtiyacını azalttığından senin üzerindeki iş yükü de azalıyor. hem herkes uyurken hatta güneş doğmadan yola çıktığında horul horul uyuyan insanlara rağmen "vay be ne iradeli adamım" deyu kendinle gurur duyup şehrin kendine has sesini duyabiliyor kendine has kokusunu içine çekebiliyorsun. hem sanırım sözlükteki kafayı sekizi çağrıştıran eylemle bozmuş kesim de uyuyor. bu açıdan sözlükte bir şeyler okumak da zorlaşmıyor. hasılı Pazar günlerini çalışarak geçirmek kadar güzel bir şey yok...
